သမီး က်န္းမာပါတယ္

ဒီေန႔က မိုးေလးညွိဳ႔ေနျပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ေန႔ေလး တစ္ေန႔ပါ ဒါေပမယ့္ သစ္မေပ်ာ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္ ။ အလုပ္လည္းမလုပ္ခ်င္ဘူး လူေတြနဲ႔မွ်တေအာင္လည္း မေနခ်င္ဘူး လူေတြနဲ႔အေ၀းကို ခဏထြက္သြားခ်င္ေနတာေလ ။ သစ္သစ္ေမ့ထားတဲ့ အရိပ္မည္းၾကီးက သစ္သစ္ကိုျပန္အစေဖာ္ေနတယ္ဆိုလည္း မမွားပါဘူး ။


တစ္ခါတစ္ေလ ဘ၀မွာ မထင္မွတ္တာေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ေလ ။ ဒီစာကိုေရးေနရင္းကေန ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ေလာက္က ကိုယ့္ဘ၀ကိုျပန္စဥ္းစားမိတယ္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ားနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔ စိတ္ကူးေတြလတ္ဆတ္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ ။ ထင္မွတ္မထားတဲ့အျဖစ္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႔ပိတ္ကားထဲက အခန္းတစ္ခုကို ကိုယ္သရုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတယ္ ။ အရင္ဆံုးစျပီး ကိုယ့္အပူေတြကို ရွယ္ယာခြဲခဲ့တာကေတာ့ ကိုယ့္မိဘေတြပါ က်ေနတဲ့ကိုယ့္ရဲ႔စိတ္ဓါတ္ေတြကို အတူလိုက္ပါျပီး စီးေျမာေပးခဲ့ၾကတယ္ေလ ။

ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႔ ညခင္းေလးမွာ အေမာတၾကီးနဲ႔ အိမ္ကိုျပန္လာတဲ့ သမီးငယ္ကိုခ်က္ခ်င္း ႏွစ္သိမ့္မွဳမေပးႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ....။ မင္သက္ဆြံအစြာနဲ႔ ၾကည့္ျပီး အိပ္ခန္းေလးဆီေျပးတက္သြားတဲ့ ကိုယ့္ကိုလိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကတယ္ ။ ကိုယ္တံခါးကို ေလာ့ခ်ျပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းတံခါးလာေခါက္တာကေတာ့ ကိုယ့္အေဖပါပဲ.....ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးရံုဆိုတာေတာင္ မတက္ခဲ့ဘူးတဲ့ အေဖ ကိုယ့္အတြက္နဲ႔ ဆရာ၀န္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္ ။

ဘာလုပ္သင့္တယ္ ဆိုတာထက္ သမီးစိတ္ဓါတ္မက်ဖို႔က သူ႔အတြက္ပိုအေရးၾကီးခဲ့တယ္ ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႔ပဲအခန္းေအာင္းသြားတဲ့ကိုယ့္ကို အေမကအခန္းေရွ႔ကုတင္ကေန မထတမ္းေစာင့္ေနခဲ့တယ္ ။ နင္မစားရင္ ငါလည္းထမင္းမစားဘူးဆိုလို႔ အခန္းတံခါးဖြင့္ျပီးထြက္လာတဲ့ကိုယ့္ကို အမကထမင္း၀ိုင္းနဲ႔ ၾကိဳေနခဲ့တယ္ ။ စီးပြားပ်က္ပါေစရေအာင္ကုမယ္ဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ႔စကား ဒါမလုပ္ရလို႔ ငါ့သမီးဘ၀မတိုးတက္ေတာ့ဘူးလားဆိုတဲ့ အေဖ့ရဲ႔ဂရုဏာေဒါသေတြက အိမ္မွာညံစီေနခဲ့တယ္ေလ...။

ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေဒါက္တာကိုစိုးရိမ္တၾကီးလိုက္ေတြ႔ၾကတဲ့ အေဖ ႏွင့္ အေမ မ်က္ႏွာကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိုင္ခဲ့ဘူး ။ ကိန္းဂဏန္း ၁၀ေက်ာ္တဲ့ ၃လစာ ေဆးဖိုးေတြကို ႏွေျမာခ်င္းမရွိ ေကာင္တာမွာရွင္းေနၾကတာ ကိုယ့္ဘ၀မွာအေၾကြးေတြ တင္သလိုခံစားခဲ့ရတယ္ ။ ၃လၾကာလို႔ျပန္စစ္ေတာ့လည္း ဘာမွထူးျခားမလာတဲ့ ကိုယ့္ေရာဂါကို စိတ္ဓါတ္မက်ပဲ ကိန္းဂဏန္းမ်ားထပ္ေပးျပီး ထပ္ကုေနၾကတဲ့ျမင္ကြင္းက ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ခဲ့တဲ့ သမိုင္း၀င္ပံုရိပ္ေတြပါပဲ....။

မထူးျခားေတာ့တဲ့ ကိုယ့္အေျခအေနကို လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေတာ့ဆိုျပီး စမ္းသပ္ခံုေတြမွာ ကိုယ္ထိုင္ေပးခဲ့တယ္ ။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ျဖစ္ရလားဆိုတဲ့ ဆရာေတြရဲ႔စုတ္သတ္ခ်က္ေတြ ေအာက္မွာကိုယ္ဟန္ေဆာင္ျပံဳးႏိုင္ခဲ့တယ္ ။ အၾကိမ္ၾကိမ္ေဖာက္ခဲ့တဲ့ေသြးေတြ စစ္ခဲ့တဲ့စက္ေတြ ေဆးရံုရဲ႔အနံ႔ေတြၾကားမွာ ကိုယ္၂လေလာက္ေနသားက်ခဲ့တယ္ ။

မႏွစ္ကကိုယ္ျပန္ေတာ့လည္း စိတ္တိုင္းက်အစစ္ခံေပးခဲ့တယ္ ေျပာင္းလဲမလာလို႔ ကိုယ္ကေတာင္ မိဘေတြကိုအားနာခဲ့ရတယ္ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီမနက္မွာအဲဒီေမွာင္လြန္းေသာညမ်ားအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားမိခဲ့တယ္ ။ ရထားဘူတာကထြက္ေတာ့ ကိုယ့္စိတ္မထိန္းႏိုင္ပဲ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္လိုက္တယ္ ေျပာလိုက္တာကေတာ့ သမီးက်န္းမာပါတယ္ေပါ့....ဟက္ဟက္ ။