အလြမ္းေျပ

ဆရာ သမီးတို႔ေတြ မေန႔က ဆံုျဖစ္ၾကတယ္....။ ဒီလို ၄ေယာက္ဆံုျဖစ္ဖို႔က တကယ္ကိုမလြယ္ပါဘူး အားလံုးကိုယ္စီကိုယ္ငွ အလုပ္ေတြနဲ႔ ရွဳပ္ေနၾကေတာ့ ေတြ႔ဖို႔ခ်ိန္းရင္ ပ်က္တာကမ်ားပါတယ္ ။ သမီးတို႔ေတြဆံုျပီး ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ေတာ့ ဆရာ့ကိုေတာ္ေတာ္သတိရမိတယ္ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ႏွစ္ေလာက္ကလည္း ဒီ၄ေယာက္ကို ဆရာကိုယ္တိုင္ကမ္းေျခမွာ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ေပးတာကိုလည္း ျပန္သတိရမိတယ္..။



ဆရာပ်ိဳးေထာင္ေပးတဲ့ပန္းေလးေတြ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေအာက္မက်ပဲအလုပ္လုပ္ႏိုင္ျပီေလ ဆရာ ....။ သမီးတို႔ရဲ႔သမိုင္းမွာ ဆရာပါ၀င္ခဲ့တဲ့ အခန္းေတြကို ဘယ္ေတာ့မွေက်ာ္သြားလို႔ရမယ္ မထင္ပါဘူး....။ ၄ေယာက္စလံုးထြက္သြားတာ ကၽြန္ေတာ့လက္ေတြကိုျဖဳတ္သြားသလို ခံစားရတယ္လို႔ ဆရာၾကီးဦးခင္ေမာင္တင့္ကို ေျပာခဲ့တဲ့ဆရာ့အသံကို အခုထိအမွတ္ရေနဆဲပါ ။ ၂ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့အခ်ိန္ထိ ဖုန္းေျပာတိုင္းဆရာေျပာေနက် ခင္ဗ်ားတို႔၄ေယာက္လိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ စကားကေလ သမီးတို႔ေတြ တာ၀န္မေက်သလိုကို ခံစားေနရဆဲပါ ။

ဆရာ့ဆီမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့၂ႏွစ္လံုးလံုး စိတ္ဆင္းရဲမွဳဆိုတာ မရွိပဲ ဆရာစားမခ်န္ တပည့္ေတြကို ေခ်ာ့လို႔တစ္မ်ိဳး ေျခာက္လို႔တစ္သြယ္ တစ္ခ်ိဳ႔အပိုင္းေတြမွာ မသိသလိုေနျပီး တပည့္ေတြကို ဆံုးျဖတ္ရဲေအာင္ လမ္းေၾကာင္းေပးခဲ့တာေတြကို အခုထိမွတ္မိေနတုန္းပါပဲ ။ ဆရာ့ေက်းဇူးေတြအေၾကာင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ သမီးဘေလာ့ေလးေတာင္ျပည့္သြားႏိုင္ပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္မေန႔က ၄ေယာက္ဆံုတုန္း ဆရာ့ကိုအားလံုးသတိရေနတာကေတာ့ ဖြင့္မေျပာေပမယ့္ အားလံုးရဲ႔စိတ္ထဲမွာ ထပ္တူညီတဲ့ခံစားမွဳေလးပါပဲ ။ သမီးတို႔အားလံုး ဆရာလာလည္မယ့္အခ်ိန္ေလးကို ေမွ်ာ္ေနၾကသလို ဆရာက်န္းမာပါေစလို႔ ေန႔စဥ္ဆုေတာင္းေပးရင္း ဆရာ့အလြမ္းေျပပုိ႔စ္ေလးတစ္ပုဒ္ တင္လိုက္မိတယ္ဆရာ.....။