ငယ္သူငယ္ခ်င္း

၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ရက္ေန႔ မိုးေတြရြာေနတဲ့ နံနက္ခင္းေလးတစ္ခုမွာ အထက (၁) အင္းစိန္ ေမခေဆာင္ထဲမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔မိဘေတြ ပြက္ေလာရိုက္လို႔ေနပါတယ္ ။ ကၽြန္မသမီးေလးကေတာ့ ဒီအတန္းမွာသူ႔သူငယ္ခ်င္း ဘယ္သူနဲ႔ထိုင္မယ္ ေနရာဦးထားေနာ္ ျပတင္းေပါက္နားေရြးမလား ေက်ာက္သင္ပုန္းျမင္ရေအာင္ အလယ္ခံုယူေလ သမီးသူငယ္ခ်င္း ဘယ္သူနားထိုင္မယ္နဲ႔ ဆူညံေနခဲ့ပါတယ္ ။


ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ မ်က္စိခြဲထားတဲ့ သစ္သစ္ကေတာ့ ၅တန္းတုန္းကအတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔ကြဲျပီး မ်က္စိလည္စြာ ၆တန္း ေအတန္းေရာက္လာေတာ့ အေဖာ္မဲ့ေနခဲ့တာ မဆန္းပါဘူးေလ ။ ေနရာလိုက္ဦးေပးတဲ့ သစ္သစ္အမကလည္း အတန္းပိုင္ဆရာမလာေတာ့မွ အလယ္ရိုးလ္ရဲ႔ အတန္းတစ္တန္းမွာ ေနရာေတာင္းရန္ ညီအမ၂ေယာက္ အတန္းျပင္မွာရပ္ေနၾကပါတယ္ ။ အခန္း၀ကေန ကိုယ္တက္ရမယ့္ အတန္းကိုၾကည့္ရင္း ပထမဆံုးသတိထားမိတာကေတာ့ အလယ္ရိုးလ္ေရွ႔ဆံုးတန္းမွာ ပါ၀ါအထူၾကီးတပ္လို႔ ေယာက္်ားေလးပံုစံနဲ႔ တေယာက္တည္း ျငိမ္သက္စြာထိုင္ေနတဲ့ ခပ္တည္တည္ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ပါပဲ ။

ဆရာမလာေတာ့ သစ္သစ္ကိုမ်က္စိအေျခအေနေၾကာင့္ အဲ့ေကာင္မေလးေဘးမွာ ေနရာေပးခဲ့ပါတယ္ ။ အဲ့သူငယ္ခ်င္းက ေနာင္ႏွစ္ေတြမွာခင္မင္ဖြယ္ေကာင္းျပီး သံေယာဇဥ္ေတြမျပတ္ပဲ ခုစလံုးမွာျပန္ေတြ႔ရလိမ့္မယ္လို႔ လံုး၀ထင္မထားခဲ့တဲ့သူပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံ ထိုးခါနီးမွာ စကပ္ရွည္ရွည္ အက်ီပြပြနဲ႔၀င္လာတဲ့သူကေတာ့ ယေန႔စလံုးမွာ ဘေလာ့ေလးတစ္ခုတည္ေဆာက္ထားျပီး အလုပ္ကိုရပ္ကာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ဘေလာ္ဂါတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမယ့္ ရန္ကုန္မွာရပ္ကြက္တူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ ။

ဒီလိုအသြင္မတူတဲ့သူ၃ေယာက္ဟာ သမိုင္းသင္ရင္လည္း က်လိ က်လိ အဂၤလိပ္စာသင္လည္း ျပံဳးစိစိ စာဆိုခိုင္းရင္ေတာ့ ၃ေယာက္ေပါင္းမွ ေနာက္ကအတန္းေတာင္မၾကားႏိုင္တဲ့ အသံနဲ႔ ၆တန္းတႏွစ္လံုး ျမံဳစိစိျဖတ္သန္းလာခဲ့တာ ၁၀တန္းေရာက္တဲ့အထိပါပဲ ။ ငယ္စဥ္အရြယ္ဆိုေတာ့ အျပင္သြားတာလည္းမရွိသလို ေက်ာင္းတက္ မုန္႔စားဆင္း ေက်ာင္းျပန္ဒါနဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တာ ေနာင္ႏွစ္အတန္းေတြတက္ေတာ့ ေအတန္းျခင္းတူေပမယ့္ အဆင့္အလိုက္ေနရာခ်ထားေတာ့ ထိုင္ခံုေနရာေတြကြဲခဲ့ၾကပါတယ္ ။ ေနာက္ဆံုး၁၀တန္းဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေယာက္်ားေလးဆန္တဲ့သူငယ္ခ်င္းက အျပင္ကေျဖလို႔ ေက်ာင္းလာမတက္ကတည္းက အဆက္ျပတ္သြားလိုက္တာ ျပီးခဲ့တဲ့လကမွ အဆက္အသြယ္ျပန္ရခဲ့ပါတယ္ ။

ငယ္စဥ္ကေတာ့ ငါကၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မယ္လို႔ ၾကိဳတင္တိုင္ပင္ထားျခင္းမရွိေပမယ့္ အံ့ၾသစြာပဲ ၃ေယာက္လံုး အင္ဂ်င္နီယာဆိုတဲ့ က်ယ္ျပန္႔တဲ့နယ္ပယ္တစ္ခုမွာ တူညီစြာကူးခပ္ေနၾကပါတယ္ ။ ၃ေယာက္အတူမဆံုႏိုင္ေသးေပမယ့္ ျပီးခဲ့တဲ့ေသာၾကာညေလးမွာေတာ့ သစ္တို႔၂ေယာက္အတူ ဆံုႏိုင္ခဲ့ျပီး ငယ္စဥ္ကဆရာ ဆရာမေတြ အေၾကာင္း အထက သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းေျပာရင္း ျပန္ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္ ။ ျပန္လာေတာ့ ကားစီးရင္း သစ္သစ္စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီအရြယ္မွာ အနာဂတ္ကိုပံုေဖာ္ရင္း ခ်ီတက္ေနသလို ဟိုးကေလးဘ၀တုန္းက အပူအပင္မရွိေပ်ာ္ခဲ့ၾကတာကိုလည္း သတိရရင္း ေနာင္ ၁၀ႏွစ္ၾကာရင္ေရာ ဘယ္လိုအေတြးေတြ ေအာင္ျမင္မွဴေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကဦးမလဲ ၾကိဳတင္ပံုေဖာ္ေနမိခဲ့တယ္ ။