သူတို႔ေတြ

မေန႔က အိမ္နဲ႔ဖုန္းေျပာေတာ့ ေမေမက ေဒၚ၀င္း ဆံုးရွာျပီတဲ့ ရင္ထဲေတာ္ေတာ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမိတယ္ ။ ဒါနဲ႔ သစ္သစ္ရန္ကုန္က ထြက္မလာခင္ ကေန အခုခ်ိန္ထိ ရပ္ကြက္ထဲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆံုးပါးသြားၾကတာကို စဥ္းစားမိျပီး ဒီပို႔စ္ေလးကိုေရးလိုက္တာပါ ။

ေဒၚ၀င္း ဆိုတာ သစ္သစ္တို႔ အိမ္နဲ႔ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္က မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းတဲ့ အဘြားပါ ။ သစ္သစ္ငယ္စဥ္ကတည္းက ေရာင္းလာလိုက္တာ စလံုးမထြက္ခင္ အထိပါပဲ ။ မိုးလင္းရင္ ဘြားဆိုျပီးပန္းကန္ေလးနဲ႔ ေရာက္သြားတာနဲ႔ ဘူးသီးေၾကာ္နဲ႔တစ္ပြဲထည့္ေပးပါတယ္ ။ အိမ္ကိုယူလာျပီး ထမင္းေတြထည့္စား အရည္ကပ်စ္သြားျပီဆို ဘြားဆိုျပီးဆိုင္မွာ ထပ္ေတာင္းလည္း ထပ္ထည့္ေပးေနၾကေလ ။ လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆို သစ္တို႔လမ္းမွာ အားကစားပြဲေတြ ရွိပါတယ္ ။ ကေလးေတြကလည္း ကေလးမို႔လို႔ ေဆာ့ၾကတယ္ေပါ့ေနာ္ ။ စေကာရြက္ျပိဳင္ခ်င္တဲ့ သစ္သစ္ေလ အိမ္မွာစေကာမရွိေတာ့ ဘြား၀င္းကေပးခဲ့တာ သတိရပါေသးတယ္ ။ စေကာၾကီးကိုခြက္ျပီး သစ္သစ္ေခါင္းမွာ ဖိတင္ေပးတာမ်ား သူကႏိုင္ေစခ်င္တယ္ေလ ။ ပန္းတိုင္ေရာက္မွ လက္နဲ႔ကိုင္မိလို႔ ေဒၚသစ္သစ္ေတာ့ ရွံဳးပါပေကာလားေနာ္ ။ အပ္ေပါက္ထိုးျပိဳင္ပြဲဆိုလည္း ေဒၚ၀င္းက ေဘးကသစ္သစ္ကို ေအာ္ေနတာေပါ့ ။ သစ္သစ္က အပ္ခ်ည္ကို လွ်ာနဲ႔တို႔လို႔ကို မဆံုးဘူးေလ ဒါလည္းရွံဳးတာပါပဲေလ ။ ခုေတာ့ ၀င္ျပိဳင္ရင္ေတာင္ အားေပးမယ့္သူမရွိေတာ့ပါဘူးေလ ။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အိမ္မွာ ကားလာေမာင္းေနက် သန္းေဇာ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးလည္း ဆံုးသြားျပီေလ ။ သူကေတာ့ အရက္ရဲ႔ေက်းကၽြန္ ျဖစ္သြားတာေပါ့ေနာ္ ။ ဟိုးအရင္ကားလာေမာင္းတုန္းကဆို ထမင္းေကၽြးရင္မစားဘူး ပိုက္ဆံရတာနဲ႔ ေန႔လည္၁နာရီဆိုလည္း သြားေသာက္တယ္ေလ ။ ခုေတာ့ သူလည္းဆံုးရွာျပီတဲ့....။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘြားေဒၚရွမ္းမပါ ။ တစ္အိမ္ေက်ာ္ကပါပဲ ပိန္ပိန္ေလးနဲ႔ ေျမာင္းေတြလုပ္ ေစ်းသြား ခ်က္ျပဳတ္ လုပ္ေနတုန္းပဲေလ ။ အိမ္မွာသရက္သီးေတြသီးရင္ သူ႔ကိုပဲေခၚေခၚျပီး အေမကေပးတယ္ေလ ။ သူကသရက္သီးမွည့္နဲ႔ ထမင္းနဲ႔ဆို အရမ္းစားေကာင္းတယ္ဆိုလို႔ ေခၚေပးေနၾကေပါ့ ။ သစ္သစ္ဘာေျပာေျပာ ဟုတ္လား ဟုတ္လား နဲ႔ အျမဲေထာက္ခံသူတစ္ဦးပဲေလ ။

ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရပ္ကြက္ဥကၠဌဇနီးပါ မႏွစ္က သစ္သစ္ျပန္တုန္းကဆို တကူးတကအိမ္ကိုလာၾကည့္ပါတယ္ ။ ညီးေအ စကၤာပူနဲ႔တည့္တယ္ ထင္တယ္ ၀လာလိုက္တာတဲ့...ဟိဟိ ။ ေခ်ာ့ကလက္ေတြေပးလိုက္လို႔ေတာင္ ဆီးခ်ိဳေရာဂါသည္ကို ေခ်ာကလက္ေပးလို႔ အေမက သစ္ကိုဆူေသးတယ္ ...ဟိဟိ ။ ခုေတာ့ အားလံုးဆံုးရွာျပီေပါ့ေလ သစ္သစ္ဒီတစ္ေခါက္ျပန္ရင္ေတာ့ ဒီလူေတြမရွိေတာ့ဘူးေလ ။

ဒါေပမယ့္ ရွိေနဦးမယ့္ ဟာလ၀ါေရာင္းတဲ့ ၾကီးေမၾကီးတို႔ ဘိန္းမုန္႔ေရာင္းတဲ့ ၾကီးေတာ္ညြန္႔တို႔ ကေတာ့ သစ္သစ္လက္စြဲေတြပါပဲ ။ ၾကီးေမၾကီးေရာင္းတဲ့ ဟာလ၀ါကို သူငယ္တန္းကေန ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့အထိ ၀ယ္စားေနၾကေလ ။ ေက်ာင္းကျပန္လို႔ ဆိုင္ေရွ႔႔ျဖတ္တာနဲ႔ ၾကီးေမၾကီးတစ္ခုဆို ၾကီးမယ္လို႔ကိုယ့္စိတ္မွာ ထင္တဲ့ အနားသားေလးကို လွီးခိုင္းတတ္တယ္ေလ ။ အေပၚကအုန္းဆီအႏွစ္ေလး ဆမ္းလို႔ေပါ့ အရမ္းစားလို႔ေကာင္းပါတယ္ ။ ဘိန္းမုန္႔ေရာင္းတဲ့ ေဒၚညြန္႔ဆိုလည္း ေဆာင္းတြင္းခ်မ္းခ်မ္းေတြမွာ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုင္ျပီး အိုးနားမွာေနလိုက္တာ ေနထြက္လို႔ အေႏြးထည္ေခၽြးစို႔မွ အိမ္ျပန္လာတတ္တာေလ ။ အဲဆိုင္မွာ ဘိန္းမုန္႔ထိုင္ေရာင္းေနတာေပါ့ ။

တကယ္ကို အားလံုးကိုသတိရေနမိတယ္ ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေနခဲ့တဲ့ရပ္ကြပ္ေလးဆိုေတာ့ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္လိုက္ျပန္ခ်စ္လိုက္ေတြလည္း မနည္းပါဘူး ။ ေနတုန္းကေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္ ခုေတာ့ဒါေတြျပန္စဥ္းစားရင္ တကယ္ကိုလြမ္းေမာစရာေကာင္းလွပါတယ္ ။ ဒီတစ္ေခါက္ျပန္ရင္ေတာ့ ျခံထဲမွာခံုေတြခင္းျပီး ဘယ္သူမဆို၀င္ေရာက္စားႏိုင္တဲ့အလွဴေလးတစ္ခု လုပ္မယ္စဥ္းစားထားပါတယ္ ။ အေတြးေတြနဲ႔တင္ စိတ္မွာေပ်ာ္ေနမိပါတယ္ ။ ဆံုးသြားတဲ့သူေတြအားလံုးအတြက္ အလွဴေလးဆိုလည္း မမွားဘူးေပါ့....။ ျပန္ခ်င္ပါဘီ ။