သစ္သစ္ ျပီးခဲ့တဲ့တနဂၤေႏြေန႔က ရန္ကုန္ကျပန္လာပါျပီ ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ကေတာ့ အရင္အတိုင္းပါပဲ ေရွာ့ပင္းေမာလ္အသစ္ေတြေတာ့ ေပၚလာပါတယ္ ၀ယ္သူေတြလဲထိုက္သင့္သေလာက္ရွိပါတယ္ ။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ပိုျပီးစားႏိုင္ေနႏိုင္တာကို သိသာထင္ရွားစြာေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္ ။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ ကိုယ္ေတာင္သူတို႔ေလာက္မစားႏိုင္မေသာက္ႏိုင္ပါဘူး ။ စလံုးကေစ်းနဲ႔တြက္ရင္ သက္သာတယ္ဆိုေပမယ့္ အရာရာခ်င့္ခ်ိန္သံုးခဲ့ရပါတယ္ ။ ျပန္ရတဲ့ေလယာဥ္ပ်ံစာရိတ္ လက္ေဆာင္စာရိတ္ ရန္ကုန္မွာသံုးမယ့္ပိုက္ဆံ အလွဴအတန္းတြက္ဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ေသခ်ာေလးပလန္ခ်ျပီး ျပန္တာေတာင္မွာ မိဘဆီမွာအေၾကြးတင္ခဲ့ပါေသးတယ္ ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ မိဘအရိပ္ကမလြတ္ႏိုင္ေသးဘူး ဆိုတာပါပဲ ။
သစ္ စာျပန္ေရးခ်င္တဲ့စိတ္ရွိေပမယ့္ မေရးတာၾကာေတာ့ ပ်င္းလာတာေတာ့အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံပါတယ္ ။ စာေရးျခင္းထက္ သူမ်ားေရးတဲ့ဘေလာ့ေတြ တိတ္ဆိတ္စြာလိုက္ဖတ္ရတာကို သေဘာက်ပါတယ္ ။ ဘာကြန္မန္႔မွမေပးျဖစ္ေပမယ့္ ေရးအားေကာင္းျပီး သုတရသစံုလင္စြာေပးႏုိင္တဲ့ ဒီဘေလာ့စာေပရိပ္ျမံဳကိုခုခ်ိန္ထိ စြဲျမဲစြာဖတ္ေနတုန္းပါပဲ ။ ေရးႏိုင္တဲ့သူေတြကိုလည္း တကယ္ပင္အားက်မိပါတယ္ သစ္သစ္ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႔ခံစားခ်က္ အေတြ႔အၾကံဳ ေျခေနတခ်ိဳ႔ကိုသာ ေရးႏိုင္ခဲ့လို႔ လာဖတ္တဲ့သူေတြကိုေတာင္ အားနာမိပါတယ္ ။ သစ္သစ္လည္း ဒီေလာက္ေလးပဲေရးတတ္ေတာ့ အားနာနာနဲ႔ပဲ ပို႔စ္ေလးေတြကို ခပ္က်ဲက်ဲေလး တင္ပါဦးမယ္..း) ။
သစ္ စာေမးပြဲျပီးရင္ျပန္မယ္လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့၂လေလာက္ကတည္းက ပလန္ခ်ထားခဲ့ပါတယ္ ။ စာေမးပြဲမတိုင္ခင္ စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္ အရမ္းစထရပ္မ်ားပါတယ္ ။ သစ္သစ္ရံုးကအရမ္းကိုနားလည္မွဴရွိေတာ့ အလုပ္တြက္အေတာ္ေလး အေနေခ်ာင္သက္သာခဲ့ပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ လစာနည္းေပမယ့္ ဒီအလုပ္ေလးမွာပဲ ခင္တြယ္ေနမိတာ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါျပီ ။ ေက်ာင္းဆိုတာ ေ၀းကြာခဲ့တာ ၂၀၀၄ ေနာက္ပိုင္းကတည္းကဆိုေတာ့ ခု ၂၀၁၀မွာျပန္တက္ခ်ိန္ ၆ႏွစ္တိတိ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႔အမူအက်င့္ေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းေနခဲ့ပါျပီ ။ ၾကိဳးစားျပီးေနသားက်ေအာင္ ေနခဲ့တာ ခုဆိုေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲကို ေျဖဆိုျပီးခဲ့ျပီ ဆိုပါေတာ့ ။ သစ္သစ္ကိုေက်ာင္းတက္တာ ဘာလို႔လဲေမးတဲ့သူတိုင္းကို သင့္ေတာ္တဲ့အေျဖေလးေတြနဲ႔ေျပာခဲ့ေပမယ့္ တကယ့္သစ္ရင္ထဲကဆႏၵကေတာ့ သြင္းနိုင္တဲ့ေက်ာင္းလခေလးနဲ႔ ရလာတဲ့ခြင့္ေရးေလးတရပ္ေပၚ အေျချပဳလို႔ လိုအပ္ေနတဲ့ သစ္သစ္ရဲ႔၀မ္းစာကိုျဖည့္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္ ။ သစ္သစ္ရဲ႔အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ တေန႔ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး သင္ၾကားခဲ့တဲ့ပညာေလးနဲ႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ေနရာေလးမွာ ပံ့ပိုးကူညီရင္း အဆင္ေျပေျပ ဘ၀ကိုေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျဖတ္သန္းခ်င္တာပါ ။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေျပာတာကို သတိရမိပါတယ္ ငါကထင္ေနတာ နင္ေက်ာင္းတက္တာစလံုးမွာ ၾကာရွည္ေနဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္တႏိုင္ငံကူးဖို႔ ထင္ေနတာ ခုေတာ့နင့္ဟာက ဘက္ဂီယာျပန္ထိုးခ်င္ေနတာကိုးတဲ့ .. း)။ လူတိုင္းကေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ဘယ္တူပါ့မလဲ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အေ၀းမွာလာျပီး အလုပ္လာလုပ္ၾကတာပဲေလ အခ်ိန္ေတြကိုပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ အသံုးခ်ေနၾကမွာပဲေပါ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္တူဖို႔က ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ ။ အဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ဘာမွေျဖရွင္းခ်က္မေပးပဲ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္တိုင္းမေျပာင္းလဲပဲ ေရွ႔ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ။
ေနာက္တခုက ရန္ကုန္ျပန္ခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စံုလင္စြာေတြ႔ခဲ့ျပီး အေၾကာင္းစံုလင္ဘ၀ဖံုဖံုကို လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ေလ့လာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ အင္တာနက္ကေန ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔နဲ႔လဲ ေတြ႔ခဲ့ပါေသးတယ္ ။ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းစံုနဲ႔ဆက္စပ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔လည္း ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္ ။ တစ္ရက္ကေလးမွ မနားပဲသြားလာေနေတာ့ ေမေမက ေစ်း၀ယ္ျပန္လာတာလား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ျပန္လာတာလားေတာင္ ေမးယူရတဲ့အျဖစ္ပါ ။ ေမေမ သမီးသြားေနတာ အလကားမဟုတ္ပါဘူး မိတ္ေဆြေပါင္းသင္းေတြနဲ႔ စားတယ္ေသာက္တယ္ဆိုတာ ေဟလား၀ါးလားမဟုတ္ပါဘူး သမီးတို႔ရြယ္ေတြက အဲလိုေတြလဲမဟုတ္ေတာ့သလို ေျပာတဲ့စကားေတြကလည္း ေထာင္တန္ေနပါျပီ ေမေမရယ္လို႔ ဆိုေတာ့ ေမေမကရီလိုက္တာဆိုတာမ်ား ...နင္နဲ႔က်မွပဲ စကားေတြကိုတန္ဖိုးျဖတ္ေနရေတာ့တယ္ဆိုပဲ ။ သစ္သစ္ကအက်င့္တစ္ခုရွိတယ္ လူေတြဘာလုပ္ေနလဲဆိုတာ ေလ့လာတတ္တယ္ ျပီးရင္ ကိုယ့္ဘာသာသံုးသပ္တတ္တယ္ ။ ကိုယ္ဘယ္ေနရာမွာေနာက္က်ေနျပီလဲ ဘာေတြလုပ္ဖို႔လိုအပ္ေနလဲ အျမဲျပန္ေတြးတတ္တယ္ ။ စိတ္ဓါတ္ေတာ့မက်တတ္ေပမယ့္ ေနာက္က်ေနျပီလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္မွဴေတြေတာ့ရွိတာေပါ့ ။ ခုဆိုေငြေစ်းေတြက်ေနတယ္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားေပၚရိုက္ခတ္ေနခဲ့တယ္ သစ္သစ္က်ေတာ့အျမင္တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္ ငါမျပန္ခင္ဒီစကၤာပူမွာ ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲ ဘယ္လိုငါ့တြက္က်န္ေအာင္ လုပ္လို႔ရမလဲ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာေနထိုင္ခြင့္ေလးရတုန္း ငါဘာေတြလုပ္ႏိုင္မလဲဆိုတာကို စဥ္းစားမိတယ္ ။ အမ်ားၾကီးမေတြးဘူးေနာ္ အနဲဆံုးေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို ငါလည္ပတ္ခြင့္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ ေက်နပ္စရာတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့ျပီ ။ အိမ္မွာအတူေနတဲ့ ပီအာအစ္မကို အစ္မေရ ေငြေစ်းကေတာ့ ၅၅၀ဆိုပဲ ျပန္မွတက္ပါ့ဦးမလားဆိုေတာ့ သမီးရယ္တဲ့ အမတို႔လာတုန္းကဆို ၃၅၀ပဲရွိပါတယ္ ခု၂၀၀ေတာင္ပိုေနေသးတယ္တဲ့ အမကေတာ့ဆက္လုပ္မွာပဲတဲ့ အဲလိုအဆိုးဘက္ေတြးျပီးစိတ္ဓါတ္က်ေနမယ့္အစား အေကာင္းဘက္ကျဖည့္ေတြးတတ္တာ အေတာ္ေလးစိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတာ ျမင္လာမိတယ္ ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ရွဴေနသမွ် ကာလပတ္လံုးေရြးခ်ယ္စရာ ခြင့္ေရးဆိုတာရွိလာမွာပါ ။ ဘယ္မွာေနေန ဘာေတြပဲေတြးေနေန ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ေရွ႔ဆက္ေနရင္ ေန႔ရက္တိုင္းဟာလွပရွင္သန္ေနမယ္ဆိုတာ သစ္ယံုၾကည္ပါတယ္ ။ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်စ္တြက္က်ရွံဳးပါျပီဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ငါ့အလုပ္ကလခနည္းလိုက္တာဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အရာရာကိုခ်င့္ခ်ိန္သံုးသပ္ျပီး မိမိစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေျဖေတြးတတ္ပါေစလို႔ သစ္ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါေနာ္ ။ စာမေရးတာၾကာေတာ့ ေရးခ်င္တာမ်ားျပီး ေၾကာင္းရာေတြကဆက္စပ္မွဴမရွိေပမယ့္ ဒီလိုကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ ေရးခြင့္ေပးေနေသးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ေနမိပါတယ္ ။ အားလံုးပဲရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစေနာ္ ။
သစ္ စာျပန္ေရးခ်င္တဲ့စိတ္ရွိေပမယ့္ မေရးတာၾကာေတာ့ ပ်င္းလာတာေတာ့အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံပါတယ္ ။ စာေရးျခင္းထက္ သူမ်ားေရးတဲ့ဘေလာ့ေတြ တိတ္ဆိတ္စြာလိုက္ဖတ္ရတာကို သေဘာက်ပါတယ္ ။ ဘာကြန္မန္႔မွမေပးျဖစ္ေပမယ့္ ေရးအားေကာင္းျပီး သုတရသစံုလင္စြာေပးႏုိင္တဲ့ ဒီဘေလာ့စာေပရိပ္ျမံဳကိုခုခ်ိန္ထိ စြဲျမဲစြာဖတ္ေနတုန္းပါပဲ ။ ေရးႏိုင္တဲ့သူေတြကိုလည္း တကယ္ပင္အားက်မိပါတယ္ သစ္သစ္ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႔ခံစားခ်က္ အေတြ႔အၾကံဳ ေျခေနတခ်ိဳ႔ကိုသာ ေရးႏိုင္ခဲ့လို႔ လာဖတ္တဲ့သူေတြကိုေတာင္ အားနာမိပါတယ္ ။ သစ္သစ္လည္း ဒီေလာက္ေလးပဲေရးတတ္ေတာ့ အားနာနာနဲ႔ပဲ ပို႔စ္ေလးေတြကို ခပ္က်ဲက်ဲေလး တင္ပါဦးမယ္..း) ။
သစ္ စာေမးပြဲျပီးရင္ျပန္မယ္လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့၂လေလာက္ကတည္းက ပလန္ခ်ထားခဲ့ပါတယ္ ။ စာေမးပြဲမတိုင္ခင္ စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္ အရမ္းစထရပ္မ်ားပါတယ္ ။ သစ္သစ္ရံုးကအရမ္းကိုနားလည္မွဴရွိေတာ့ အလုပ္တြက္အေတာ္ေလး အေနေခ်ာင္သက္သာခဲ့ပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ လစာနည္းေပမယ့္ ဒီအလုပ္ေလးမွာပဲ ခင္တြယ္ေနမိတာ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါျပီ ။ ေက်ာင္းဆိုတာ ေ၀းကြာခဲ့တာ ၂၀၀၄ ေနာက္ပိုင္းကတည္းကဆိုေတာ့ ခု ၂၀၁၀မွာျပန္တက္ခ်ိန္ ၆ႏွစ္တိတိ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႔အမူအက်င့္ေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းေနခဲ့ပါျပီ ။ ၾကိဳးစားျပီးေနသားက်ေအာင္ ေနခဲ့တာ ခုဆိုေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲကို ေျဖဆိုျပီးခဲ့ျပီ ဆိုပါေတာ့ ။ သစ္သစ္ကိုေက်ာင္းတက္တာ ဘာလို႔လဲေမးတဲ့သူတိုင္းကို သင့္ေတာ္တဲ့အေျဖေလးေတြနဲ႔ေျပာခဲ့ေပမယ့္ တကယ့္သစ္ရင္ထဲကဆႏၵကေတာ့ သြင္းနိုင္တဲ့ေက်ာင္းလခေလးနဲ႔ ရလာတဲ့ခြင့္ေရးေလးတရပ္ေပၚ အေျချပဳလို႔ လိုအပ္ေနတဲ့ သစ္သစ္ရဲ႔၀မ္းစာကိုျဖည့္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္ ။ သစ္သစ္ရဲ႔အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ တေန႔ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး သင္ၾကားခဲ့တဲ့ပညာေလးနဲ႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ေနရာေလးမွာ ပံ့ပိုးကူညီရင္း အဆင္ေျပေျပ ဘ၀ကိုေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျဖတ္သန္းခ်င္တာပါ ။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေျပာတာကို သတိရမိပါတယ္ ငါကထင္ေနတာ နင္ေက်ာင္းတက္တာစလံုးမွာ ၾကာရွည္ေနဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္တႏိုင္ငံကူးဖို႔ ထင္ေနတာ ခုေတာ့နင့္ဟာက ဘက္ဂီယာျပန္ထိုးခ်င္ေနတာကိုးတဲ့ .. း)။ လူတိုင္းကေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ဘယ္တူပါ့မလဲ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အေ၀းမွာလာျပီး အလုပ္လာလုပ္ၾကတာပဲေလ အခ်ိန္ေတြကိုပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ အသံုးခ်ေနၾကမွာပဲေပါ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္တူဖို႔က ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ ။ အဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ဘာမွေျဖရွင္းခ်က္မေပးပဲ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္တိုင္းမေျပာင္းလဲပဲ ေရွ႔ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ။
ေနာက္တခုက ရန္ကုန္ျပန္ခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စံုလင္စြာေတြ႔ခဲ့ျပီး အေၾကာင္းစံုလင္ဘ၀ဖံုဖံုကို လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ေလ့လာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ အင္တာနက္ကေန ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔နဲ႔လဲ ေတြ႔ခဲ့ပါေသးတယ္ ။ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းစံုနဲ႔ဆက္စပ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔လည္း ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္ ။ တစ္ရက္ကေလးမွ မနားပဲသြားလာေနေတာ့ ေမေမက ေစ်း၀ယ္ျပန္လာတာလား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ျပန္လာတာလားေတာင္ ေမးယူရတဲ့အျဖစ္ပါ ။ ေမေမ သမီးသြားေနတာ အလကားမဟုတ္ပါဘူး မိတ္ေဆြေပါင္းသင္းေတြနဲ႔ စားတယ္ေသာက္တယ္ဆိုတာ ေဟလား၀ါးလားမဟုတ္ပါဘူး သမီးတို႔ရြယ္ေတြက အဲလိုေတြလဲမဟုတ္ေတာ့သလို ေျပာတဲ့စကားေတြကလည္း ေထာင္တန္ေနပါျပီ ေမေမရယ္လို႔ ဆိုေတာ့ ေမေမကရီလိုက္တာဆိုတာမ်ား ...နင္နဲ႔က်မွပဲ စကားေတြကိုတန္ဖိုးျဖတ္ေနရေတာ့တယ္ဆိုပဲ ။ သစ္သစ္ကအက်င့္တစ္ခုရွိတယ္ လူေတြဘာလုပ္ေနလဲဆိုတာ ေလ့လာတတ္တယ္ ျပီးရင္ ကိုယ့္ဘာသာသံုးသပ္တတ္တယ္ ။ ကိုယ္ဘယ္ေနရာမွာေနာက္က်ေနျပီလဲ ဘာေတြလုပ္ဖို႔လိုအပ္ေနလဲ အျမဲျပန္ေတြးတတ္တယ္ ။ စိတ္ဓါတ္ေတာ့မက်တတ္ေပမယ့္ ေနာက္က်ေနျပီလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္မွဴေတြေတာ့ရွိတာေပါ့ ။ ခုဆိုေငြေစ်းေတြက်ေနတယ္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားေပၚရိုက္ခတ္ေနခဲ့တယ္ သစ္သစ္က်ေတာ့အျမင္တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္ ငါမျပန္ခင္ဒီစကၤာပူမွာ ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲ ဘယ္လိုငါ့တြက္က်န္ေအာင္ လုပ္လို႔ရမလဲ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာေနထိုင္ခြင့္ေလးရတုန္း ငါဘာေတြလုပ္ႏိုင္မလဲဆိုတာကို စဥ္းစားမိတယ္ ။ အမ်ားၾကီးမေတြးဘူးေနာ္ အနဲဆံုးေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို ငါလည္ပတ္ခြင့္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ ေက်နပ္စရာတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့ျပီ ။ အိမ္မွာအတူေနတဲ့ ပီအာအစ္မကို အစ္မေရ ေငြေစ်းကေတာ့ ၅၅၀ဆိုပဲ ျပန္မွတက္ပါ့ဦးမလားဆိုေတာ့ သမီးရယ္တဲ့ အမတို႔လာတုန္းကဆို ၃၅၀ပဲရွိပါတယ္ ခု၂၀၀ေတာင္ပိုေနေသးတယ္တဲ့ အမကေတာ့ဆက္လုပ္မွာပဲတဲ့ အဲလိုအဆိုးဘက္ေတြးျပီးစိတ္ဓါတ္က်ေနမယ့္အစား အေကာင္းဘက္ကျဖည့္ေတြးတတ္တာ အေတာ္ေလးစိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတာ ျမင္လာမိတယ္ ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ရွဴေနသမွ် ကာလပတ္လံုးေရြးခ်ယ္စရာ ခြင့္ေရးဆိုတာရွိလာမွာပါ ။ ဘယ္မွာေနေန ဘာေတြပဲေတြးေနေန ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ေရွ႔ဆက္ေနရင္ ေန႔ရက္တိုင္းဟာလွပရွင္သန္ေနမယ္ဆိုတာ သစ္ယံုၾကည္ပါတယ္ ။ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်စ္တြက္က်ရွံဳးပါျပီဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ငါ့အလုပ္ကလခနည္းလိုက္တာဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အရာရာကိုခ်င့္ခ်ိန္သံုးသပ္ျပီး မိမိစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေျဖေတြးတတ္ပါေစလို႔ သစ္ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါေနာ္ ။ စာမေရးတာၾကာေတာ့ ေရးခ်င္တာမ်ားျပီး ေၾကာင္းရာေတြကဆက္စပ္မွဴမရွိေပမယ့္ ဒီလိုကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ ေရးခြင့္ေပးေနေသးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ေနမိပါတယ္ ။ အားလံုးပဲရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစေနာ္ ။
