အရြယ္ေတာ္တစ္ဆိတ္ဟိုင္းလို႔ ကိုယ္၃၀ပိုင္းကို ခ်ဥ္းကပ္လာတာ ခုဆိုနီးကပ္လာပါျပီ ။ အိပ္မက္ေတြကေတာ့ ခုထိအေကာင္ထည္မေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ေသးပါဘူး ။ ဒီေန႔ ေန႔လည္အိပ္စက္ရင္းအိပ္မက္တစ္ခု မက္ပါတယ္ ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသူဘ၀က မက္ခဲ့သလိုပါပဲ အင္ဂ်င္နီယာမၾကီး ျဖစ္လို႔ေပါ့ ။ ရိုးရိုးေတာင္မဟုတ္ဘူးေနာ္ အေတာ္ေလးကိုေတာ္တဲ့ အမ်ားကအားက်ရတဲ့အင္ဂ်င္နီယာမၾကီးေနာ္ အဟိ (အိပ္မက္တစ္ခုပါ)။ သစ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကအျမဲေျပာေလ့ရွိပါတယ္ သစ္သစ္ရယ္ ငါကနင္တို႔လို အန္ခ်င္စရာၾကီးမွ မဟုတ္တာတဲ့ေလ ။ ဒီေတာ့ စဥ္းစားမိပါတယ္ ဘာလို႔မ်ားအင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္လာပါလိမ့္ေပါ့ေနာ္ ။
ဟုတ္ပါတယ္ သစ္သစ္အင္ဂ်င္နီယာရယ္လို႔ ျဖစ္လာတာ အေဖ့ရဲ႔ဂိုက္လိုင္းေၾကာင့္ပါ ။ သူမ်ားေတြက ကေလးေတြက ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဗီဇျပေလ့ရွိတယ္တဲ့ ဒါဆိုသစ္သစ္ဘာလုပ္တတ္ခဲ့လဲ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ပံုေတြကိုခဲတံနဲ႔ဆြဲတိုင္း ပံုျပင္ေျပာတိုင္းကစားရင္ ၂ထပ္အိမ္ဆြဲေလ့ရွိပါတယ္ အျမဲထည့္ေလးရွိပါတယ္ ေလွခါးတစ္ခု ဧည့္သည္ထိုင္ဖို႔ ဧည့္ခန္းစားပြဲထိုင္ခံု ေနာက္အေပၚထပ္တက္ဖို႔ ေလွခါးတစ္ခု ေနာက္အေပၚထပ္မွာ အခန္းဆိုတာမဖြဲ႔တတ္ပါဘူး ကုတင္တစ္လံုးအျမဲဆြဲတယ္ ဘုရားစင္ဆြဲေလ့ရွိတယ္ ျပီးမွသာ ဒီအိမ္ၾကီးမွာ ဘယ္သူကေနတယ္ဘာညာဆိုျပီး စေျပာေလ့ရွိပါတယ္ ။ ဒါကတခ်ိန္ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္လာေစဖို႔ အစပ်ိဳးေလလားေပါ့ေနာ္ ။ သစ္တို႔၁၀တန္းႏွစ္ကေတာ့ ဆရာ၀န္ဆိုတာ ပါးစပ္ဖ်ားကမခ်တတ္ပါဘူး ဆရာ၀န္ပဲလုပ္မယ္ ဘာညာေပါ့ ၾကိဳးစားသလားဆိုေတာ့လည္း ပံုမွန္ပါပဲ အညံ့ထဲမွာလည္းမပါသလို အေတာ္ဆံုးဆိုတာလဲ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး ။ အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ စိတ္ကူးထဲေတာင္မရွိခဲ့ပါဘူး ။
သစ္တို႔၁၀တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္က ပညာေရးစနစ္ေျပာင္းတဲ့အခ်ိန္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္ ပလန္မရွိတဲ့အစီအစဥ္ေတြေအာက္မွာ က်ရာေနရာ၀င္ကရင္း ဒီလိုဟိုမတတ္ဒီမတတ္ဘ၀ ေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ေျပာလည္းရပါတယ္ ။ ဘာလုပ္ရင္ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ တိက်တဲ့ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြလည္းမရွိပါဘူး ။ ဒီအတန္းမွာခရက္ဒစ္ျဖစ္ရင္ ဘာဆက္တက္ရမယ္ ဘာညာလည္းမရွိပါဘူး လံုး၀မရွိတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ပလန္ေတာ့ရွိတယ္ ေခၚခ်င္လည္းေခၚမယ္ မေခၚခ်င္လည္းမေခၚဘူးဆိုတဲ့ မေရရာတဲ့ဘ၀ပါ ။ ၁၀တန္းအမွတ္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ထိုင္ေစာင့္ရပါတယ္ ။ ႏိုင္ငံျခားမွာေက်ာင္းတက္ဖို႔လည္း သစ္သစ္မိဘေတြကအဲ့ေလာက္အျမင္မက်ယ္သလို ေက်ာင္းထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း ပိုက္ဆံမရွိပါဘူး ။ သင္တန္းေတြတက္ပါတယ္ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း စပီကင္သင္တန္း ဒါကလည္းအတန္းကုန္ပါပဲ ။ တရုတ္စကားဘာညာတက္ဖို႔ဆိုတာ စိတ္ကူးေတာင္မရွိပါဘူး ။ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္မွာေနေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက စာအုပ္ဆိုင္က ကာတြန္း ၀တၳဳ မဂၢဇင္းေလာက္ငွားဖတ္ရရင္ကိုယ္ပဲ အျမင္အေတာ္က်ယ္ေနပါျပီ ။ သစ္အိမ္မွာ စာဖတ္ဆံုးက သစ္ပါပဲ စာအုပ္အရမ္းငွားဖတ္ပါတယ္ ။ အစကေတာ့ ကာတြန္းေလာက္ ၀တၳဳေလာက္ေပါ့ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္က ဦးေလးၾကီးက သစ္ကိုေလသူရဲတစ္ဦးရဲ႔စြန္႔စားခန္းလို စာအုပ္မ်ိဳး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႔စာအုပ္ေတြ အျခားနာမည္ေက်ာ္ေတြရဲ႔ အတၳဳပတၱိေတြေရးတာေတြ ဖတ္တတ္လာေအာင္ သင္ၾကားေပးလာခဲ့ပါတယ္ ။ စာအုပ္ဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး တစ္ထိုင္တည္းအျပတ္ဖတ္တတ္တဲ့ အက်င့္လည္းရခဲ့ပါတယ္ ။ သစ္ဒီလိုေတြ ဖတ္ႏိုင္ျပဳႏုိင္ေအာင္ အမ်ားဆံုးအေထာက္အကူျပဳသူက သစ္အေဖပါပဲ ။ ေနာက္ပိုင္း ဂ်ာနယ္ေတြေခတ္စားလာေတာ့ ထြက္သမွ်ဂ်ာနယ္ေတြ၀ယ္ဖတ္ျပီး အျမင္လည္းက်ယ္လာခဲ့ပါတယ္ ။
၁၀တန္းေအာင္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ သစ္ကေတာ့ စာေပဘက္မွာပဲေမြ႔ေလ်ာ္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့ ။ ဒီလိုနဲ႔ေက်ာင္းတက္ဖို႔ကလည္း မေခၚေသးေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ယုစံအစ္ကိုက ဂ်ီတီအိုင္ေလွ်ာက္ဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္ ။ သစ္ကလည္းစိတ္မ၀င္စားဘူး တစ္အိမ္လံုးကလည္းစိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါဘူး ဒါေပမယ့္ သစ္အေဖက အားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္မေလေအာင္ရယ္ ပညာရပ္တစ္ခုတတ္ထားလည္း တခ်ိန္အသံုး၀င္မယ္ဆိုျပီး သမီးတက္ခ်င္တဲ့တကၠသိုလ္ဖြင့္တဲ့အခါ ဂ်ီတီအိုင္ဆက္မတက္ပဲနားလိုက္ပါဆိုတဲ့ ကတိတစ္ခုနဲ႔ civil တစ္ခုပဲေရးျပီးေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္ ။ အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္က သစ္တို႔နဲ႔နီးေတာ့ အဲဒီမွာတက္ရရင္ျဖင့္ဆိုျပီး သူငယ္ခ်င္း၃ေယာက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ တစ္ေမဂ်ာတည္းေလွ်ာက္ေတာ့ ပါရင္လည္းတက္မယ္မပါလည္း မတက္ဘူးေပါ့ တကယ္ေတာ့ civil ေမဂ်ာဆိုတာကိုလည္း နက္နက္နဲနဲ နားလည္ျပီးေလွ်ာက္ခဲ့ျခင္းလည္းမဟုတ္ပါဘူး ။ မိန္းကေလးက civilနဲ႔ကိုက္တယ္ဆိုတဲ့ အေဖ့ရဲ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ေလွ်ာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ ။ တက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ေမွာ္ဘီမွာတက္ရမယ္တဲ့ အစကေတာ့ အေဖကေန႔စဥ္အေ၀းကိုကားစီးျပီးတက္ရမယ္ဆိုေတာ့ မတက္နဲ႔ေတာ့ဆိုျပီး စိတ္မခ်လို႔ပယ္ခ်ခဲ့ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကလည္း တက္ၾကမယ္ဘာညာဆိုျပီး ေန႔စဥ္အိမ္မွာလာျပီးဆြဲေဆာင္ေတာ့ တက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။
ဒီလိုနဲ႔ တီတံကိုကိုင္တဲ့ ဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းသူဘ၀ကို သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္ ။ ႏွစ္တိုင္းပံုမွန္ပဲေျဖဆိုခဲ့ပါတယ္ ဂုဏ္ထူးမ်ားကလည္းပက္ပက္စက္စက္ထြက္ပါတယ္ ဒါနဲ႔ပဲ Btech တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့ အဲ့မွာလမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚလာခဲ့ပါတယ္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ရြာသာၾကီးမွာ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရပါတယ္ ။ တက္မယ္ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးတက္ခ်င္လြန္းတဲ့ တကၠသိုလ္ရေအာင္တက္မယ္ ျဖစ္ေအာင္တက္မယ္ စိတ္ေတြကလည္းအရမ္းတက္ၾကြတယ္ ကိုယ္လိုပဲ၂လိုင္းတက္တဲ့သူေတြလည္း ရွိေတာ့ ၂ဘက္လံုးကိုႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္ ။ ျပီးေတာ့ Btech ျပီးရင္ ဘြဲ႔ကေပးမေပးဆိုတာလည္းမသိသလို BEကိုဆက္ေခၚမေခၚကလည္း မေသခ်ာခဲ့ဘူးေလ ။ အစမ္းသပ္ခံပညာေရးနယ္ပယ္မွာ က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့အေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုေပါ့ေနာ္ ။ အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အေ၀းသင္ေတြတက္ၾကျပီး ဘြဲ႔ယူၾကပါတယ္ ။ သစ္ကအေ၀းသင္ကလည္းမတက္ခ်င္ဘူးေလ ဒါနဲ႔ပဲ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကို ပထမႏွစ္ျပီးသည္အထိ ဆက္တက္ခဲ့ပါတယ္ ။ ရြာသားၾကီးနဲ႔ေမွာ္ဘီ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ကို ျဖစ္ေအာင္ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ သစ္ကိုအေဖက ၾကည့္ရတာၾကာလာေတာ့ တစ္လိုင္းလိုင္းကိုေရြးခ်ယ္ဖို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္ ။ သစ္ကရတယ္ တက္မယ္ျဖစ္တယ္ဆိုျပီး ဆက္တက္ခဲ့ပါတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ Btech ျပီးေတာ့ BEဆက္တက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ။ တကယ္ကိုအဆင့္ဆင့္ မေရမရာနဲ႔ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာပါ ။ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ ဘြဲ႔ရမယ္ဆိုတာေသခ်ာေတာ့ အေဖက တခုကိုအျပီးတိုင္ျဖတ္ဖို႔ ေန႔စဥ္တြန္းအားေပးခဲ့ပါတယ္ ။ အီကို ဒုတိယႏွစ္မွာ စာေတြကလည္းမ်ားလာသလို ၂ေက်ာင္းတက္တာသိရင္ ဘယ္ေက်ာင္းဘက္ကမွဘြဲ႔မေပးဘူးဆိုျပီး သတင္းေတြထြက္လာခဲ့ပါတယ္ ။ လူကလည္းတအားပင္ပန္းလာသိလို ၂ဘက္စလံုးမွာ ထူးခၽြန္ေအာင္လုပ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္သလို ယူထားတဲ့၂လိုင္းလံုးက ဆက္စပ္မွဳမရွိတဲ့ေမဂ်ာေတြျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာအီကိုကေန အတန္းနားဖို႔စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္ ၂ႏွစ္အတြင္းစိတ္ရွိရင္ ျပန္တက္လို႔ရေအာင္လုပ္ခဲ့ပါတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ စီးပြားေရးပညာရပ္က သစ္သစ္ဆီမွာ တစ္ခန္းရပ္ခဲ့ပါတယ္ ။
ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ျပသနာတစ္ခုတက္လာခဲ့ပါတယ္ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္သူ႔အကပ္နဲ႔ ဘယ္မွာအလုပ္၀င္မယ္ေပါ့ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္တံတားေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ ၀င္မယ္ေပါ့ ဘယ္သူကေျပာေပးတာေပါ့ ဘာညာေတြစလာခဲ့ပါတယ္ ။ ကိုယ့္အမ်ိဳးမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ မူးလို႔ရွဳစရာေတာင္မရွိခဲ့ဘူး လမ္းေၾကာင္းဆိုတာလည္းမသိခဲ့ဘူး က်ရာေနရာမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အစိုးရအလုပ္လုပ္ရင္လည္း နယ္စပ္ေတြက ေဆာက္လုပ္ေရးလမ္းတံတားေတြကို လႊတ္မယ္ အျမဲတမ္းခန္႔မဟုတ္ပဲ ေန႔စားဘ၀နဲ႔ႏွစ္ရွည္လုပ္ရမယ္ ဘာညာေတြနဲ႔ ေရြးခ်ယ္စရာမ်ားတဲ့ လမ္းဆံုလမ္းခြကို သစ္သစ္ထပ္ေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့ ။
ဒါနဲ႔အျပင္အလုပ္ေတြမွာလုပ္ဖို႔ စီဗီေဖာင္ေလးကိုင္လို႔ တရံုး၀င္တရံုးထြက္ အလုပ္ေလွ်ာက္ခဲ့ရပါတယ္ ။ အသစ္ဆိုေတာ့ ခန္႔ခ်င္တဲ့သူမရွိသလို ဘာမွမတတ္ေတာ့သင္ေပးမယ့္သူလည္းမရွိခဲ့ပါဘူး ။ ၀ါ၀ါ၀င္း ေရႊသံလြင္ အစံုပါပဲ စီဗီေဖာင္ေလးလိုက္တင္ရတာပါ ။ စိတ္ဓါတ္ေတြကလည္းက်သလို မိဘကိုျပန္ေထာက္ပံ့ဖို႔မဆိုထားနဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀ကိုရပ္တည္ဖို႔ေတာင္ အလုပ္တစ္ခုရဖို႔ ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဆရာရင္းျဖစ္လာမယ့္ ဆရာဦးစိုးႏိုင္ဆီမွာ သင္တန္းသြားတက္ရင္း အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ သိသင့္တဲ့တတ္သင့္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ဆရာစားမခ်န္သင္ေပးရင္း တပည့္ရင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ စကၤာပူထြက္မလာခင္အခ်ိန္ထိ အလုပ္၀င္လုပ္ခဲ့ပါတယ္ ။
သစ္သစ္ကို အင္ဂ်င္နီယာဆိုတဲ့ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေမြ႔လာေအာင္ စိတ္၀င္စားလာေအာင္ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းခြင္ကို တြန္းပို႔ေပးခဲ့တာကေတာ့ ဆရာပါ ။ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ရဲ႔တန္ဖိုးကို ျမင္တတ္လာေအာင္ လမ္းျပခဲ့ပါတယ္ ။ ေက်ာင္းတက္တုန္းကသင္ၾကားေပးလိုက္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို လက္ေတြ႔မွာဘယ္လိုအသံုးခ်ဖို႔ လမ္းျပေပးခဲ့တာကေတာ့ ဆရာဦးစိုးႏိုင္ပါပဲ ။ ဘယ္ေတာ့မွ ဆရာ့ေက်းဇူးေတြက ဆပ္လို႔မကုန္သလို ဘယ္လိုမ်ိဳးေတြကို ဘယ္လိုေလ့လာရင္း လက္ေတြ႔မွာဘယ္လိုလုပ္ရတယ္ဆိုတာပါ သင္ၾကားေပးရင္းနဲ႔ သစ္သစ္တစ္ေယာက္ အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခြင့္ ရခဲ့တာကို ဂုဏ္ယူတတ္လာသလို သိခ်င္ျမင္ခ်င္စြန္႔စားခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သစ္ဒီလိုေျခေနနဲ႔ ေနရာေလးတစ္ခုရေအာင္ ထမင္းစားလက္မွတ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္လမ္းေၾကာင္းခ်ေပးတဲ့ ေမြးသဖခင္ေက်းဇူးရွင္ေဖေဖေရာ ေက်ာင္းတုန္းကတတ္သည့္ပညာမခ်န္ပဲ ၾကိဳးစားသင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ ဆရာ ၊ ဆရာမမ်ားေရာ စာေတြ႔လက္ေတြ႔ကို တထပ္တည္းက်ေအာင္ ျပသေပးခဲ့ေသာ ဆရာဦးစိုးႏိုင္တို႔ရဲ႔ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အင္ဂ်င္နီယာေလာကထဲကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္ ။ ထပ္ျပီးေတာ့လည္းအခြင့္ရွိေသးရင္ ထပ္ဆင့္သင္တန္းေတြတက္ျပီး ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ပညာလည္းမေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ တိုးတက္ေအာင္မြမ္းမံပါ့မယ္လို႔ ဆႏၵျပဳရင္း ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာဘ၀ဆိုတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ကို ရင္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းခ်ေရးလိုက္ပါတယ္ ။
ဟုတ္ပါတယ္ သစ္သစ္အင္ဂ်င္နီယာရယ္လို႔ ျဖစ္လာတာ အေဖ့ရဲ႔ဂိုက္လိုင္းေၾကာင့္ပါ ။ သူမ်ားေတြက ကေလးေတြက ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဗီဇျပေလ့ရွိတယ္တဲ့ ဒါဆိုသစ္သစ္ဘာလုပ္တတ္ခဲ့လဲ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ပံုေတြကိုခဲတံနဲ႔ဆြဲတိုင္း ပံုျပင္ေျပာတိုင္းကစားရင္ ၂ထပ္အိမ္ဆြဲေလ့ရွိပါတယ္ အျမဲထည့္ေလးရွိပါတယ္ ေလွခါးတစ္ခု ဧည့္သည္ထိုင္ဖို႔ ဧည့္ခန္းစားပြဲထိုင္ခံု ေနာက္အေပၚထပ္တက္ဖို႔ ေလွခါးတစ္ခု ေနာက္အေပၚထပ္မွာ အခန္းဆိုတာမဖြဲ႔တတ္ပါဘူး ကုတင္တစ္လံုးအျမဲဆြဲတယ္ ဘုရားစင္ဆြဲေလ့ရွိတယ္ ျပီးမွသာ ဒီအိမ္ၾကီးမွာ ဘယ္သူကေနတယ္ဘာညာဆိုျပီး စေျပာေလ့ရွိပါတယ္ ။ ဒါကတခ်ိန္ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္လာေစဖို႔ အစပ်ိဳးေလလားေပါ့ေနာ္ ။ သစ္တို႔၁၀တန္းႏွစ္ကေတာ့ ဆရာ၀န္ဆိုတာ ပါးစပ္ဖ်ားကမခ်တတ္ပါဘူး ဆရာ၀န္ပဲလုပ္မယ္ ဘာညာေပါ့ ၾကိဳးစားသလားဆိုေတာ့လည္း ပံုမွန္ပါပဲ အညံ့ထဲမွာလည္းမပါသလို အေတာ္ဆံုးဆိုတာလဲ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး ။ အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ စိတ္ကူးထဲေတာင္မရွိခဲ့ပါဘူး ။
သစ္တို႔၁၀တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္က ပညာေရးစနစ္ေျပာင္းတဲ့အခ်ိန္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္ ပလန္မရွိတဲ့အစီအစဥ္ေတြေအာက္မွာ က်ရာေနရာ၀င္ကရင္း ဒီလိုဟိုမတတ္ဒီမတတ္ဘ၀ ေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ေျပာလည္းရပါတယ္ ။ ဘာလုပ္ရင္ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ တိက်တဲ့ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြလည္းမရွိပါဘူး ။ ဒီအတန္းမွာခရက္ဒစ္ျဖစ္ရင္ ဘာဆက္တက္ရမယ္ ဘာညာလည္းမရွိပါဘူး လံုး၀မရွိတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ပလန္ေတာ့ရွိတယ္ ေခၚခ်င္လည္းေခၚမယ္ မေခၚခ်င္လည္းမေခၚဘူးဆိုတဲ့ မေရရာတဲ့ဘ၀ပါ ။ ၁၀တန္းအမွတ္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ထိုင္ေစာင့္ရပါတယ္ ။ ႏိုင္ငံျခားမွာေက်ာင္းတက္ဖို႔လည္း သစ္သစ္မိဘေတြကအဲ့ေလာက္အျမင္မက်ယ္သလို ေက်ာင္းထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း ပိုက္ဆံမရွိပါဘူး ။ သင္တန္းေတြတက္ပါတယ္ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း စပီကင္သင္တန္း ဒါကလည္းအတန္းကုန္ပါပဲ ။ တရုတ္စကားဘာညာတက္ဖို႔ဆိုတာ စိတ္ကူးေတာင္မရွိပါဘူး ။ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္မွာေနေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက စာအုပ္ဆိုင္က ကာတြန္း ၀တၳဳ မဂၢဇင္းေလာက္ငွားဖတ္ရရင္ကိုယ္ပဲ အျမင္အေတာ္က်ယ္ေနပါျပီ ။ သစ္အိမ္မွာ စာဖတ္ဆံုးက သစ္ပါပဲ စာအုပ္အရမ္းငွားဖတ္ပါတယ္ ။ အစကေတာ့ ကာတြန္းေလာက္ ၀တၳဳေလာက္ေပါ့ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္က ဦးေလးၾကီးက သစ္ကိုေလသူရဲတစ္ဦးရဲ႔စြန္႔စားခန္းလို စာအုပ္မ်ိဳး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႔စာအုပ္ေတြ အျခားနာမည္ေက်ာ္ေတြရဲ႔ အတၳဳပတၱိေတြေရးတာေတြ ဖတ္တတ္လာေအာင္ သင္ၾကားေပးလာခဲ့ပါတယ္ ။ စာအုပ္ဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး တစ္ထိုင္တည္းအျပတ္ဖတ္တတ္တဲ့ အက်င့္လည္းရခဲ့ပါတယ္ ။ သစ္ဒီလိုေတြ ဖတ္ႏိုင္ျပဳႏုိင္ေအာင္ အမ်ားဆံုးအေထာက္အကူျပဳသူက သစ္အေဖပါပဲ ။ ေနာက္ပိုင္း ဂ်ာနယ္ေတြေခတ္စားလာေတာ့ ထြက္သမွ်ဂ်ာနယ္ေတြ၀ယ္ဖတ္ျပီး အျမင္လည္းက်ယ္လာခဲ့ပါတယ္ ။
၁၀တန္းေအာင္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ သစ္ကေတာ့ စာေပဘက္မွာပဲေမြ႔ေလ်ာ္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့ ။ ဒီလိုနဲ႔ေက်ာင္းတက္ဖို႔ကလည္း မေခၚေသးေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ယုစံအစ္ကိုက ဂ်ီတီအိုင္ေလွ်ာက္ဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္ ။ သစ္ကလည္းစိတ္မ၀င္စားဘူး တစ္အိမ္လံုးကလည္းစိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါဘူး ဒါေပမယ့္ သစ္အေဖက အားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္မေလေအာင္ရယ္ ပညာရပ္တစ္ခုတတ္ထားလည္း တခ်ိန္အသံုး၀င္မယ္ဆိုျပီး သမီးတက္ခ်င္တဲ့တကၠသိုလ္ဖြင့္တဲ့အခါ ဂ်ီတီအိုင္ဆက္မတက္ပဲနားလိုက္ပါဆိုတဲ့ ကတိတစ္ခုနဲ႔ civil တစ္ခုပဲေရးျပီးေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္ ။ အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္က သစ္တို႔နဲ႔နီးေတာ့ အဲဒီမွာတက္ရရင္ျဖင့္ဆိုျပီး သူငယ္ခ်င္း၃ေယာက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ တစ္ေမဂ်ာတည္းေလွ်ာက္ေတာ့ ပါရင္လည္းတက္မယ္မပါလည္း မတက္ဘူးေပါ့ တကယ္ေတာ့ civil ေမဂ်ာဆိုတာကိုလည္း နက္နက္နဲနဲ နားလည္ျပီးေလွ်ာက္ခဲ့ျခင္းလည္းမဟုတ္ပါဘူး ။ မိန္းကေလးက civilနဲ႔ကိုက္တယ္ဆိုတဲ့ အေဖ့ရဲ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ေလွ်ာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ ။ တက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ေမွာ္ဘီမွာတက္ရမယ္တဲ့ အစကေတာ့ အေဖကေန႔စဥ္အေ၀းကိုကားစီးျပီးတက္ရမယ္ဆိုေတာ့ မတက္နဲ႔ေတာ့ဆိုျပီး စိတ္မခ်လို႔ပယ္ခ်ခဲ့ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကလည္း တက္ၾကမယ္ဘာညာဆိုျပီး ေန႔စဥ္အိမ္မွာလာျပီးဆြဲေဆာင္ေတာ့ တက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။
ဒီလိုနဲ႔ တီတံကိုကိုင္တဲ့ ဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းသူဘ၀ကို သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္ ။ ႏွစ္တိုင္းပံုမွန္ပဲေျဖဆိုခဲ့ပါတယ္ ဂုဏ္ထူးမ်ားကလည္းပက္ပက္စက္စက္ထြက္ပါတယ္ ဒါနဲ႔ပဲ Btech တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့ အဲ့မွာလမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚလာခဲ့ပါတယ္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ရြာသာၾကီးမွာ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရပါတယ္ ။ တက္မယ္ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးတက္ခ်င္လြန္းတဲ့ တကၠသိုလ္ရေအာင္တက္မယ္ ျဖစ္ေအာင္တက္မယ္ စိတ္ေတြကလည္းအရမ္းတက္ၾကြတယ္ ကိုယ္လိုပဲ၂လိုင္းတက္တဲ့သူေတြလည္း ရွိေတာ့ ၂ဘက္လံုးကိုႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္ ။ ျပီးေတာ့ Btech ျပီးရင္ ဘြဲ႔ကေပးမေပးဆိုတာလည္းမသိသလို BEကိုဆက္ေခၚမေခၚကလည္း မေသခ်ာခဲ့ဘူးေလ ။ အစမ္းသပ္ခံပညာေရးနယ္ပယ္မွာ က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့အေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုေပါ့ေနာ္ ။ အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အေ၀းသင္ေတြတက္ၾကျပီး ဘြဲ႔ယူၾကပါတယ္ ။ သစ္ကအေ၀းသင္ကလည္းမတက္ခ်င္ဘူးေလ ဒါနဲ႔ပဲ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကို ပထမႏွစ္ျပီးသည္အထိ ဆက္တက္ခဲ့ပါတယ္ ။ ရြာသားၾကီးနဲ႔ေမွာ္ဘီ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ကို ျဖစ္ေအာင္ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ သစ္ကိုအေဖက ၾကည့္ရတာၾကာလာေတာ့ တစ္လိုင္းလိုင္းကိုေရြးခ်ယ္ဖို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္ ။ သစ္ကရတယ္ တက္မယ္ျဖစ္တယ္ဆိုျပီး ဆက္တက္ခဲ့ပါတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ Btech ျပီးေတာ့ BEဆက္တက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ။ တကယ္ကိုအဆင့္ဆင့္ မေရမရာနဲ႔ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာပါ ။ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ ဘြဲ႔ရမယ္ဆိုတာေသခ်ာေတာ့ အေဖက တခုကိုအျပီးတိုင္ျဖတ္ဖို႔ ေန႔စဥ္တြန္းအားေပးခဲ့ပါတယ္ ။ အီကို ဒုတိယႏွစ္မွာ စာေတြကလည္းမ်ားလာသလို ၂ေက်ာင္းတက္တာသိရင္ ဘယ္ေက်ာင္းဘက္ကမွဘြဲ႔မေပးဘူးဆိုျပီး သတင္းေတြထြက္လာခဲ့ပါတယ္ ။ လူကလည္းတအားပင္ပန္းလာသိလို ၂ဘက္စလံုးမွာ ထူးခၽြန္ေအာင္လုပ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္သလို ယူထားတဲ့၂လိုင္းလံုးက ဆက္စပ္မွဳမရွိတဲ့ေမဂ်ာေတြျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာအီကိုကေန အတန္းနားဖို႔စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္ ၂ႏွစ္အတြင္းစိတ္ရွိရင္ ျပန္တက္လို႔ရေအာင္လုပ္ခဲ့ပါတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ စီးပြားေရးပညာရပ္က သစ္သစ္ဆီမွာ တစ္ခန္းရပ္ခဲ့ပါတယ္ ။
ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ျပသနာတစ္ခုတက္လာခဲ့ပါတယ္ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္သူ႔အကပ္နဲ႔ ဘယ္မွာအလုပ္၀င္မယ္ေပါ့ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္တံတားေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ ၀င္မယ္ေပါ့ ဘယ္သူကေျပာေပးတာေပါ့ ဘာညာေတြစလာခဲ့ပါတယ္ ။ ကိုယ့္အမ်ိဳးမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ မူးလို႔ရွဳစရာေတာင္မရွိခဲ့ဘူး လမ္းေၾကာင္းဆိုတာလည္းမသိခဲ့ဘူး က်ရာေနရာမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အစိုးရအလုပ္လုပ္ရင္လည္း နယ္စပ္ေတြက ေဆာက္လုပ္ေရးလမ္းတံတားေတြကို လႊတ္မယ္ အျမဲတမ္းခန္႔မဟုတ္ပဲ ေန႔စားဘ၀နဲ႔ႏွစ္ရွည္လုပ္ရမယ္ ဘာညာေတြနဲ႔ ေရြးခ်ယ္စရာမ်ားတဲ့ လမ္းဆံုလမ္းခြကို သစ္သစ္ထပ္ေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့ ။
ဒါနဲ႔အျပင္အလုပ္ေတြမွာလုပ္ဖို႔ စီဗီေဖာင္ေလးကိုင္လို႔ တရံုး၀င္တရံုးထြက္ အလုပ္ေလွ်ာက္ခဲ့ရပါတယ္ ။ အသစ္ဆိုေတာ့ ခန္႔ခ်င္တဲ့သူမရွိသလို ဘာမွမတတ္ေတာ့သင္ေပးမယ့္သူလည္းမရွိခဲ့ပါဘူး ။ ၀ါ၀ါ၀င္း ေရႊသံလြင္ အစံုပါပဲ စီဗီေဖာင္ေလးလိုက္တင္ရတာပါ ။ စိတ္ဓါတ္ေတြကလည္းက်သလို မိဘကိုျပန္ေထာက္ပံ့ဖို႔မဆိုထားနဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀ကိုရပ္တည္ဖို႔ေတာင္ အလုပ္တစ္ခုရဖို႔ ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဆရာရင္းျဖစ္လာမယ့္ ဆရာဦးစိုးႏိုင္ဆီမွာ သင္တန္းသြားတက္ရင္း အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ သိသင့္တဲ့တတ္သင့္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ဆရာစားမခ်န္သင္ေပးရင္း တပည့္ရင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ စကၤာပူထြက္မလာခင္အခ်ိန္ထိ အလုပ္၀င္လုပ္ခဲ့ပါတယ္ ။
သစ္သစ္ကို အင္ဂ်င္နီယာဆိုတဲ့ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေမြ႔လာေအာင္ စိတ္၀င္စားလာေအာင္ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းခြင္ကို တြန္းပို႔ေပးခဲ့တာကေတာ့ ဆရာပါ ။ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ရဲ႔တန္ဖိုးကို ျမင္တတ္လာေအာင္ လမ္းျပခဲ့ပါတယ္ ။ ေက်ာင္းတက္တုန္းကသင္ၾကားေပးလိုက္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို လက္ေတြ႔မွာဘယ္လိုအသံုးခ်ဖို႔ လမ္းျပေပးခဲ့တာကေတာ့ ဆရာဦးစိုးႏိုင္ပါပဲ ။ ဘယ္ေတာ့မွ ဆရာ့ေက်းဇူးေတြက ဆပ္လို႔မကုန္သလို ဘယ္လိုမ်ိဳးေတြကို ဘယ္လိုေလ့လာရင္း လက္ေတြ႔မွာဘယ္လိုလုပ္ရတယ္ဆိုတာပါ သင္ၾကားေပးရင္းနဲ႔ သစ္သစ္တစ္ေယာက္ အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခြင့္ ရခဲ့တာကို ဂုဏ္ယူတတ္လာသလို သိခ်င္ျမင္ခ်င္စြန္႔စားခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သစ္ဒီလိုေျခေနနဲ႔ ေနရာေလးတစ္ခုရေအာင္ ထမင္းစားလက္မွတ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္လမ္းေၾကာင္းခ်ေပးတဲ့ ေမြးသဖခင္ေက်းဇူးရွင္ေဖေဖေရာ ေက်ာင္းတုန္းကတတ္သည့္ပညာမခ်န္ပဲ ၾကိဳးစားသင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ ဆရာ ၊ ဆရာမမ်ားေရာ စာေတြ႔လက္ေတြ႔ကို တထပ္တည္းက်ေအာင္ ျပသေပးခဲ့ေသာ ဆရာဦးစိုးႏိုင္တို႔ရဲ႔ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အင္ဂ်င္နီယာေလာကထဲကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္ ။ ထပ္ျပီးေတာ့လည္းအခြင့္ရွိေသးရင္ ထပ္ဆင့္သင္တန္းေတြတက္ျပီး ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ပညာလည္းမေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ တိုးတက္ေအာင္မြမ္းမံပါ့မယ္လို႔ ဆႏၵျပဳရင္း ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာဘ၀ဆိုတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ကို ရင္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းခ်ေရးလိုက္ပါတယ္ ။
