လတ္တေလာ

ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုျပီးေျမာက္ရန္ ၃လေလာက္ပဲ လိုပါေတာ့တယ္ ။ ပင္ပန္းခဲ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြရွိသလို ေပ်ာ္စရာေတြလည္း ရွိပါတယ္ ။ မြမ္းၾကပ္တာေတြရွိသလို ရယ္ေမာခဲ့ရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခ်င္တာတခုကို လုပ္ခြင့္ရလို႔ ေက်နပ္မိတယ္ ။ ဘေလာ့ေလးေတာင္ ပံုမွန္မေရးျဖစ္ေတာ့သလို သူမ်ားေရးတာေတြလည္း ပံုမွန္မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ သတင္းအသစ္ေတြနဲ႔ အေတာ္ေ၀းကြာခဲ့ပါတယ္ ။ ခုရက္ပိုင္းေတြဆို လူကစကားမေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ ထုိင္းမွိဳင္းျပီး အလုပ္မွာလည္း ျပသနာအေတာ္မ်ားပါတယ္ ။


အင္ဂ်င္နီယာကို အျမင္ကတ္ျပီး ခြင့္ယူလိုက္တာ သူက ကိုယ္ဆြဲတဲ့ပံုေတြကို မဆြဲတတ္ဆြဲတတ္နဲ႔ ဆြဲလိုက္တာ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အမွားေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ရွင္းမႏိုင္ျဖစ္ရပါတယ္ ။ အင္ဂ်င္နီယာကို ေဖာင္ေဒးရွင္းမွာ သံေခ်ာင္းထည့္တာ မွားေနတာကို ေထာက္ျပမိတာ သူေဌးကအေဆာက္အအံုတခုလံုး သစ္တြက္ျပီးဆြဲဖို႔ တာ၀န္ေပးလာခဲ့ပါတယ္ ။ မလုပ္ႏိုင္စရာအေၾကာင္းေတာ့မရွိပါဘူး အရမ္းကိုရိုးရွင္းတဲ့အေဆာက္အအံုေလးပါပဲ ဒါေပမယ့္ လုပ္တတ္တယ္ဆိုတာသိသြားေတာ့ ေနာက္ထပ္တလံုးျပီးတလံုး တန္းစီလာပါတယ္ ။ အလုပ္ကထြက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ေတြမ်ားပါတယ္ (လစာကေတာ့ ဒံုရင္းပါပဲ ဟင့္) ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္တတ္တာလူသိခံလို႔ သိပ္မျဖစ္တာပိုျပီး နားလည္လာပါတယ္ ။

အေကာင္းဘက္ကေတြးရင္ေတာ့ ကိုယ္လုပ္ေတာ့ကိုယ္တတ္တယ္ဆိုတာ မွန္ေပမယ့္ တာ၀န္ယူရတဲ့အပိုင္းမ်ားလာသလို ဖိုက္တင္ပေလးရတာလည္း မ်ားလာေတာ့ အလုပ္လုပ္ရတာမေပ်ာ္ေတာ့ပါဘူး ။ ျပန္ခ်င္တယ္ အရမ္းျပန္ခ်င္တယ္ ေျခေနေၾကာင္းရာေတြက ျပန္ခြင့္ကိုမေပးပါဘူး ။ ေက်ာင္းျပီးရင္ေတာ့ ၂ပတ္ေလာက္ျပန္နားလိုက္မွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ခရီးလည္း ထြက္ခ်င္ေသးတယ္ ။ ေနာက္လမွာ သစ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္စုေပါင္းဆြမ္းကပ္လွဴဒါန္းဖို႔လည္း ရွိပါေသးတယ္ ။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ဇြန္ဆို အသက္၁ႏွစ္ၾကီးျပန္သလို စီးရီးခ်ိန္းတဲ့ပထမဆံုးႏွစ္လည္း ျဖစ္လို႔သြားျပန္ပါျပီ ။ သတိရလို႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး စိတ္ထဲရွိတာ ခ်ေရးလိုက္ျပန္ျပီ သီးခံဖတ္ေပးၾကပါေနာ္ ။ အားလံုးကို သတိရေနပါတယ္ ။