မနက္၄နာရီေလာက္ ရန္ကုန္ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပး၀င္းကို ကား၀င္လာျပီး တက္ဆီသမားမ်ား၏ အမဲဖ်က္သလိုအက္ရွင္ေတြနဲ႔ စိတ္ညစ္ညဴးစြာ ျဖတ္သန္းျပီးခ်ိန္မွာ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ ။ အသက္၆၉ႏွစ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ သစ္အေမက ေရာဂါရယ္လို႔အေထြအထူးမရွိေပမယ့္ ခုေနသီခ်င္းေလးဆိုျပီး စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ က်မ္းစာဖတ္ေနေသာ္လည္း ခုေနေခါင္းမူးတယ္ဆိုျပီး လဲတတ္တဲ့သူမ်ိဴးပါ ။ အသက္၇၉ရွိျပီျဖစ္တဲ့အေဖကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ တစ္ေယာက္တည္း သြားလာလွဳပ္ရွားေနတတ္လို႔ သစ္သစ္မွာသူ႔ကိုအစဥ္အျမဲ စိတ္ပူေနရပါေသးတယ္။ သစ္သစ္ျပန္ေရာက္ျပီး အိပ္ယာမွာ ခဏအိပ္မလို႔ပဲရွိေသးတယ္ အေမကရုတ္တရက္ၾကီး သူ႔လက္တဖက္ ကိုက္ခဲလာပါတယ္ဆိုျပီး လွမ္းေခၚလို႔ ခရီးေရာက္မဆိုက္ သစ္သစ္မွာပ်ာယာခတ္သြားရပါေသးတယ္။ စိတ္မခ်ရတာလည္းမေျပာပါနဲ႔ မိဘေတြကအသက္ၾကီးေတာ့ ကိုယ္ေတြသူတို႔နားရွိတာ လိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့ ။ ခုေနခ်ိန္ထိျပဳစုခြင့္ရတာကိုကပဲ နည္းတဲ့အခြင့္အေရးမဟုတ္ပဲေလ ဒါေၾကာင့္စကၤာပူျပန္လာတိုင္းအျမဲတစ္ခြန္းပဲမွာေလ့ရွိတယ္ အေမနဲ႔အေဖအျမဲဒီလိုျပံဳးရႊင္ျပီးေနတာ ျမင္ခ်င္ပါတယ္လို႔ (ရပ္ကြက္ထဲက သူတို႔နဲ႔ရြယ္တူတန္းတူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကြယ္လြန္ကုန္ၾကျပီဆိုေတာ့ တေယာက္ေယာက္ေသျပီဆို သူတို႔မွာငါတို႔လည္းဆိုတဲ့စိတ္ေတြျဖစ္ေနတတ္လို႔ အျမဲအားေပးရပါေသးတယ္)။ ခုတေခါက္ေတာ့ အေမေရာအေဖေရာ က်န္းမာေအာင္လုပ္ထားေနာ္လို႔ ေနာက္ဆိုေျမးထိန္းရမယ္ဆိုျပီး စေနာက္ေနလို႔သူတို႔မွာ ငါတို႔ကိုခုခ်ိန္ထိခိုင္းစားခ်င္ေသးတယ္ဆိုျပီး ဟန္ေဆာင္ေဒါသေတြကိုျမင္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ရပါေသးတယ္။ ေက်းဇူးပါ ေဖနဲ႔ေမ ဒီအရြယ္ထိျပင္းထန္တဲ့စိတ္လွဳပ္ရွားမွဴ သားသမီးေတြကိုမေပးတဲ့အတြက္ ရင္ထဲကအစဥ္ထာ၀ရဦးခိုက္ကန္ေတာ့ ေနမွာပါ။ ညေနက်ေတာ့ထံုးစံအတိုင္း လာရင္းကိစၥျဖစ္တဲ့ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ထြက္ျပီလား လာယူရေတာ့မလား စိတ္ပင္ပမ္းစြာနဲ႔ဖုန္းဆက္ေမးျပီး လုပ္ေပးတဲ့သူကိုေလာရပါတယ္ ။ ေန႔တိုင္းေစ်းႏွဳန္းေျပာင္းလဲေနလို႔ ဖုန္းဆက္ရတိုင္း စိတ္လွဳပ္ရွားရပါတယ္ (ေအာ္ ထာ၀ရမေျပာင္းလဲတဲ့ ရန္ကုန္ပါလားေနာ္)။ ညေနလာယူလို႔ရျပီဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေပ်ာ္သြားပါတယ္ သူေနတဲ့ေနရာနဲ႔ သစ္ေနတဲ့ေနရာက ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ျဖစ္ေနေတာ့ ၂နာရီေလာက္ၾကိဳထြက္ရပါေသးတယ္ ။ ကားေမာင္းတဲ့သူကၽြမ္းက်င္မွဴေၾကာင့္သာ လိုရင္းေနရာကို လြယ္ကူစြာေရာက္ခဲ့တာပါ ။ ဟိုလမ္းၾကားကျဖတ္ ဒီလမ္းၾကားက၀င္နဲ႔ ၅ႏွစ္ေလာက္ေ၀းကြာခဲ့တဲ့ သစ္သစ္တစ္ကယ္ဆိုမ်က္စိလည္ရပါတယ္။ ခုတေခါက္ျပန္ေတာ့ အိမ္ကကားကိုသိပ္မသံုးျဖစ္ပါဘူး (လမ္းထိပ္မွာကြန္ကရစ္လမ္းေတြခင္းေနေတာ့ လမ္းထိပ္ကေနကားထြက္ဖို႔ေတာင္ လမ္းပိတ္ေနလို႔၁၅မိနစ္အနည္းဆံုး ေစာင့္ရပါတယ္)ဒါေၾကာင့္မသံုးျဖစ္ပဲ လမ္းထိပ္ကေနျဖတ္သြားေနတဲ့ မ်က္ျပဴးလို႔အမ်ားေခၚၾကတဲ့တက္ဆီေလးေတြပဲ စီးျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္ျပဴးေလးေတြကသိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္ ဟိုေနရာမွာလမ္းအလယ္ပန္းအလွစိုက္တဲ့ေနရာေပၚတက္လည္း ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ဆြဲခ်မရပါဘူး ဒီနားမွာေမွာက္ေနလဲ ဘီး၄ဘီးေကာင္းကင္မွာ ပက္လက္ေလးနဲ႔ ခ်စ္ဖို႔သိပ္ေကာင္းပါတယ္ (ကေလးကစားစရာ ကားေလးေတြနဲ႔တူပါတယ္) ေနာက္ဆံုးအုန္းသီးေျခာက္ေပၚျဖတ္ရင္ေတာင္ ေအာက္ပိုင္းမလြတ္လို႔ တစ္ေနတတ္တဲ့အာဂမ်က္ျပဴးပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သစ္ကေတာ့ မ်က္ျပဴးတက္ဆီေလးေတြခ်စ္ပါတယ္ ။ တက္ဆီေမာင္းတဲ့သူတုိင္းမွာ ဟန္းဖုန္းေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္နဲ႔ လူေနမွူအဆင့္အတန္းျမင့္တာလား ေခတ္စနစ္ေျပာင္းလဲသြားသလား မွန္းလို႔ေတာင္မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး ။ ဒီတေခါက္ျပန္တာ ေရႊတိဂံုဘုရားေတာင္မေရာက္ခဲ့သလို ဘယ္သူငယ္ခ်င္းဘယ္ေနရာမွကို မသြားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး ။ လာရင္းကိစၥျပီးေတာ့ မိသားစုကိစၥေတြနဲ႔ လူလည္းခ်ာလပတ္ကိုရမ္းေနပါေတာ့တယ္ ။ လမ္းပိတ္တယ္ဆိုတဲ့နာမည္ေက်ာ္ လွည္းတန္းလမ္းဆံုေတာင္မျဖတ္ခဲ့ရပါဘူး ။ သြားလိုက္တိုင္း၈မိုင္ကေနပဲ ကမၻာေအးဘက္ကိုေကြ႔ျပီးသြားေတာ့ ျမိဳ႔ထဲဘက္ဆိုတာေယာင္လို႔ေတာင္ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သြားေလ့သြားထမရွိတဲ့ ေရေ၀းသုသာန္ကိုေတာ့ သစ္သစ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖနဲ႔အပတ္စဥ္တူသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႔ဇနီးဆံုးလို႔ အေဖကလိုက္ပို႔ခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႔ အေဖကိုစိတ္မခ်တဲ့သစ္သစ္လိုက္သြားခဲ့တာပါ။ မစည္ကားသင့္တဲ့အရပ္စည္ကားတယ္ေျပာရေလာက္ေအာင္ပါပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္တေယာက္ရဲ႔ေနာက္ဆံုးခရီးဟာလည္း ရဲကားေတြ စစ္တပ္ကကားေတြ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေတြနဲ႔ တိုးလို႔မေပါက္ေအာင္စည္ကားလွပါတယ္။ ငိုတဲ့သူသိပ္မရွိသလို အသုဘရွဴလာတဲ့သူေတြဟာ က်န္ရစ္သူဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းကိုပဲ ႏွဳတ္ဆက္ဖို႔ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနပါတယ္ (နည္းနည္းေတာ့သစ္သစ္လည္း ေၾကာင္ေနပါတယ္)။ သစ္သစ္တစ္ေယာက္အေခါင္းနားကိုသြားျပီး အန္တီၾကီးကိုေသခ်ာၾကည့္ရင္း ႏွဳတ္ဆက္ေနတဲ့အေဖကိုလည္း မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္ေနရပါေသးတယ္ ေတာ္ၾကာလူတိုးျပီးလဲျပဳေနမွာစိုးလို႔ပါ ။ ဂူသြင္းမယ့္ေနရာကိုသြားေနတဲ့ တကယ့္ေကာင္းေပ့ညႊတ္ေပ့ဆိုတဲ့ကားေတြနဲ႔ ကားတန္းၾကီးကိုၾကည့္ျပီး ငါတစ္ေန႔ေသတဲ့ခါ ဘယ္လိုျပင္ဆင္ထားရင္ေကာင္းမလဲဆိုတဲ့ အေတြးတစ္ခ်ိဳ႔ရခဲ့ပါတယ္ ။ ခြင့္ရက္နည္းနည္းေလးဆိုေတာ့ ဌာေနကိုျပန္ရပါေတာ့မယ္ ။ မျပန္ရင္လည္း က်မခ်စ္တဲ့သူလဲပါေတာ့မယ္ အိပ္ေရးမ၀လို႔ ..ဟိ ။ ညဘက္ေတြ၁၁နာရီကစလို႔ တစ္မိနစ္၂၅က်ပ္အခ်ိန္မွာဖုန္းစေျပာတာ မနက္တိုင္း၂နာရီ ၃နာရီေလာက္မွျပီးေတာ့ က်မတြက္ျပသနာမရွိေပမယ့္ မိုးလင္းတာနဲ႔တာ၀န္ေတြနဲ႔သူအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကိုထိခိုက္လွပါတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ျမန္ျမန္ျပန္ပါေတာ့လို႔ မေျပာလို႔ ဟီးးးး။ ဒီတစ္ေခါက္မွာသစ္ဘ၀ရဲ႔ေက်းဇူးရွင္တစ္ေယာက္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ရတဲ့ သစ္ရဲ႔ဆရာအိမ္ကို ၂ေခါက္တိတိေရာက္ခဲ့ရတာ အျမတ္ပါပဲ ။ ဆရာနဲ႔ဆရာ့မိသားစုနဲ႔ စကားေတြေအးေအးေဆးေဆးေျပာရင္း ေရွ႔ေရးေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တိုင္ပင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ (စကၤာပူထြက္လာျပီးကတည္းက ဆရာနဲ႔ေအးေဆးစြာ မေတြ႔ခဲ့ရတာ ၾကာခဲ့ျပီေလ)။ ေနာက္ရီစရာတစ္ခုေျပာျပပါဦးမယ္ အေမက သစ္ဟင္းခ်က္ရင္လိုက္ၾကည့္ေလ့ရွိပါတယ္ ။ သစ္သစ္ကနဂိုကတည္းက မိဘၾကိဳက္တာခ်က္ေကၽြးမယ္ မီးဖိုေခ်ာင္၀င္မယ္ မိဘအ၀တ္ေတြေလွ်ာ္ျပီးကုသိုလ္ယူမယ္ေတြးထားခဲ့ေတာ့ ေန႔တိုင္းဘာစားမလဲ ဘာခ်က္ရမလဲ ေမးေလ့ရွိပါတယ္ ။ မိဘနဲ႔အဆင္ေျပမယ့္ အစားအစာေရြးခ်ယ္ခ်က္ျပဳတ္ရင္း ထမင္းစားခ်ိန္ေတြလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုးအတူျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္စားေလ့ရွိပါတယ္ ။ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္မယ္ဆိုျပီး ေစ်းကလိုအပ္တာေတြ၀ယ္လာျပီး ခ်က္မယ္ဆိုေတာ့ အေမ့စိတ္ေတြမထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး သစ္သစ္ကိုဟုတ္ရဲ႔လား နင္လုပ္တတ္ရဲ႔လား တစ္အိုးလံုးပ်က္ဆီးမယ္ေနာ္ ဆိုျပီး စိတ္မခ်ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ လိုအပ္တာထုေထာင္းေနတဲ့သစ္သစ္နားမွာ အိုးပြက္ပြက္ဆူတဲ့အထိ လာၾကည့္ေနပါတယ္ ။ ရီလည္းရီခ်င္္မိပါတယ္ သူတို႔မယံုတာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ စကၤာပူမထြက္ခင္အခ်ိန္ထိ သစ္သစ္ကအိမ္မွာ ပန္းကန္ေတာင္ေဆးခဲ့တဲ့သူမ ွမဟုတ္တာ..ဟိ။ မိုးေတြရြာေတာ့သူတို႔နဲ႔အေဖာ္လုပ္ စကားေတြေျပာနဲ႔ဆိုေတာ့ သူတို႔သစ္သစ္ျပန္လာတာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါတယ္ ။ ဒီလိုေလးျမင္ရေတာ့ သစ္သစ္လည္းအရမ္းစိတ္ခ်မ္းသာမိပါတယ္ ။ ျပန္ရမယ့္ေန႔ေရာက္လို႔ ကန္ေတာ့တဲ့ခါ ေနာက္တစ္ေခါက္ဆိုအျပီးျပန္လာေတာ့မွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနနဲ႔ ဟင္းေတြဒါထက္တတ္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ေလ့က်င့္ခဲ့မယ္ဆိုျပီး အေမ့ကိုနမ္း အေဖ့ကိုနမ္း ေလဆိပ္ကိုျပန္ခဲ့ေတာ့ ကားေပၚမတက္ခင္အေမက ေနထိုင္ခြင့္သက္တမ္းတိုးလို႔မရရင္ ထပ္ၾကိဳးစားမေနန ဲ႔ခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ့ေနာ္ဆိုတဲ့ စကားေလးက သစ္သစ္ကိုမ်က္ရည္၀ဲေစမိပါတယ္ ။ အေမငါ့ကိုအနားမွာ ျပန္လာေနေစခ်င္တာ စကားေလးနဲ႔သက္ေသျပလိုက္တာပဲဆိုျပီး စိတ္ခ်ပါ ေနာက္ႏွစ္ဆိုေန႔တိုင္းအိမ္မွာဆူညံေနလို႔ အေမစိတ္ညစ္တယ္မေျပာနဲ႔ေနာ္ဆိုျပီး လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ေလဆိပ္က၀ိုင္ဖိုင္နဲ႔ခ်စ္သူကိုႏွဳတ္ဆက္ျပီး ျပန္လာခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ရင္ထဲမွာ၀မ္းနည္းျခင္း ၀မ္းသာျခင္းေတြနဲ႔ စကၤာပူကိုဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး ။ ၾကားရက္ျဖစ္ေနေတာ့ ၾကိဳသူမဲ့ေလဆိပ္ၾကီးမွာ တက္ဆီငွားစီးျပီး မူရင္းဘ၀ကို ျပန္လည္၀င္ေရာက္ခိုတြယ္ရင္း ေရွ႔ဆက္ရမယ့္ေန႔ရက္ေတြကို ေရတြက္မိေနပါေတာ့တယ္ ။ (ဆက္ရန္ရွိေတာ့ဘူးေနာ္ း))
Thursday, September 13, 2012
Wednesday, September 12, 2012
က်မ နဲ႔ သူ
တစ္ေန႔လံုးမိုးေရထဲ ေလွ်ာက္သြားေနရတာကတစ္ေၾကာင္း ကားစီးလာခဲ့ရတာကတစ္ေၾကာင္းနဲ႔ လူကတစ္ကယ္ဆိုေတာ္ေတာ္ေလးျပိဳင္းေနပါျပီ ။ ည၇နာရီ သူနဲ႔ညစာသြားစားခ်ိန္မွာေတာင္ မလွဳပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး သူလည္းကိုယ့္ကိုၾကည့္ျပီး သိပံုေပၚတယ္ စားျပီးဟိုတယ္ျပန္ပို႔တယ္ ေစာေစာအိပ္လိုက္တဲ့ ။ ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ ညီအစ္မ၂ေယာက္ စကားေတြေျပာလိုက္ အခန္းထဲကတီဗီကိုလည္း ဖြင့္ထားတာေပါ့ ။ ဟိုအေၾကာင္းေျပာ ဒီအေၾကာင္းေျပာနဲ႔ ည၁၀နာရီေက်ာ္ေလာက္ထိ အခန္းမီးမပိတ္ပဲ စကားေျပာေနမိခဲ့တယ္။ ဖြင့္ထားတဲ့တီဗီကလည္း ဒီလိုင္းၾကီးကၾကည့္မေကာင္းလိုက္တာဆို တစ္လိုင္းေျပာင္းသြားတယ္ သူ႔အလိုလိုေပါ့ ဒါေပမယ့္ ၂ေယာက္လံုးကသတိမထားမိဘူး တီဗီကိုပဲစြဲျမဲစြာထိုင္ၾကည့္ေနတာလဲမဟုတ္ေတာ့ ႏွဳတ္ကေနေျပာလိုက္တိုင္း လိုင္းကတလိုင္းျပီးတလိုင္း ေျပာင္းေနခဲ့တာ လံုး၀ကိုမစဥ္းစားမိပဲ ဟိုတယ္ကတျခားေနရာမွာၾကည့္ေနတဲ့သူေတြ သူတို႔မၾကည့္ခ်င္လို႔လိုင္းေျပာင္းေနတယ္ပဲ ထင္ခဲ့ၾကတာေလ ။ ည၁၀နာရီေက်ာ္အိပ္ျပီေပါ့ မီးအၾကီးေတြပိတ္အခန္းမီး၂လံုးပဲ ထြန္းထားျပီး အမကေတာ့အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ။ လူးလူးလွိမ့္လွိမ့္နဲ႔အိပ္မေပ်ာ္သူက က်မပဲေပါ့ သူ႔ဖုန္းဆီမက္ေဆ့ပို႔လိုက္ ေတာင္စဥ္းစားလိုက္ေျမာက္စဥ္းစားလုိက္နဲ႔ ၁၁နာရီေက်ာ္ေလာက္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ထင္တာပဲ ။ ထူးဆန္းစြာမနက္၃နာရီေလာက္ၾကီး ညီအမ၂ေယာက္ျပန္ႏိုးေနၾကတယ္ ။ အမအိပ္ယာဘက္က ညအိပ္မီးက က်မမ်က္လံုးကိုစူးေတာ့ က်မက အမကိုနင္ပိတ္လိုက္နင့္မီးကိုဆိုေတာ့ အမကငါအိပ္ေနျပီ နင္ထပိတ္တဲ့ ငါလည္းမထခ်င္ဘူး နင္ပိတ္လို႔ေျပာေနခ်ိန္မွာ ေထာက္ခနဲအဲ့ဘက္မီးပိတ္သြားခဲ့တယ္ ။ ေစာင္ေအာက္ကေနျငင္းခုန္ေနတဲ့ ညီအမ၂ေယာက္ အသံတိတ္သြားတယ္ ဒါေပမယ့္မီးပိတ္ေအးေရာဆိုျပီး ဆက္အိပ္ၾကတယ္ ။ မနက္၇နာရီပတ္၀န္းက်င္မွာ သူဖုန္းဆက္ေတာ့၂ေယာက္စလံုး ႏွစ္ျခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတုန္းပဲ ဒါေပမယ့္မီးေတြတစ္လံုးမွမပြင့္ေတာ့ မီးပ်က္ေနတာဆိုျပီး ညကကိစၥကိုေမ့သြားခဲ့တယ္ ။ ေနာက္ေရမိုးခ်ိဳးျပီး သူလာေခၚတာေစာင့္ေနခ်ိန္မွာ ညကကိစၥကိုျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္ ရီမုကလည္း နင္လည္းမကိုင္ ငါလည္းမကိုင္ပဲ လိုင္းေတြေျပာင္းေနတယ္ေနာ္တို႔ မီးပိတ္တဲ့ကိစၥတို႔ေပါ့ ဘာသိဘာသာပါပဲ အဲ့အခ်ိန္ထိ သူလာေတာ့သူ႔ေျပာျပေတာ့လည္း သူကဟုတ္လားဆိုရံုကလြဲလို႔ ဘာမွေထြထူးမေျပာခဲ့ဘူး ။ ညေနပိုင္း ေမာင္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆိုင္တစ္ခုမွာေတြ႔ဆံုစားေသာက္ေတာ့မွ ျပင္ဦးလြင္ရဲ႔ဘယ္ဟိုတယ္ကျဖင့္ ဘယ္လိုသူရဲေျခာက္ေၾကာင္း ျပင္ဦးလြင္ရဲ႔သရဲအေၾကာင္းတခ်ိဳ႔ေတြ ေျပာျပမွ ညီအမ၂ေယာက္မ်က္လံုးေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္နဲ႔ ညကအေၾကာင္းျပန္ေတြးမိၾကတယ္။ သူ႔ကိုေမးေတာ့ ဟုတ္တယ္တဲ့ သူရဲေျခာက္တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာၾကတာပဲတဲ့....တိန္(သူကသူရဲေတြဘာေတြယံုၾကည္ပံုမေပၚ)။ ညေနဘက္ေရာက္ေတာ့ျပန္ရေတာ့မယ္ေလ သစ္သစ္တုိ႔မ်က္ႏွာပ်က္ေနျပီေပါ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ။ ဘာမွလည္းမေျပာေတာ့ဘူး သူကလည္းရီေအာင္အမ်ိဴးမ်ိဴးေျပာေပမယ့္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာမရီႏိုင္ေတာ့ဘူး ။ ေန႔လည္ပိုင္းကသူ၀ယ္ေပးတဲ့အရုပ္ၾကီးပိုက္ျပီး ငူငူၾကီးမတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့က်မကို သူမသိသလိုပဲၾကည့္ေနတယ္ (အမကငုတ္တုတ္ၾကီးဆိုေတာ့ အနားေတာင္မကပ္ႏုိင္)စကားလည္းမေျပာ ခုေရးေနရင္းနဲ႔ေတာင္ ျပန္သတိရလာျပီ ဟင့္ ။ ကားလာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မကကားေပၚတက္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ကားေပၚလိုက္ပို႔ေပးျပီး ျပန္ဆင္းသြားခ်ိန္မွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ က်မစကားမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး ။ သူကခ်က္ခ်င္းဖုန္းေခၚပါတယ္ (က်မရဲ႔ခံစားခ်က္ေတြကို သူသိသလိုပါပဲ) ဟိုေျပာဒီေျပာလုပ္ျပီး က်မတို႔ကား မိတၳီလာေရာက္တဲ့ထိ သူမအိပ္ခဲ့ပါဘူး ။ က်မတို႔၂ေယာက္ရဲ႔ေတြ႔ဆံုခ်ိန္တိုင္းဟာ ေအးေဆးစြာကဗ်ာဆန္မေနပဲ အျမဲအခ်ိန္ကိုလုေနခဲ့ရပါတယ္ ။ က်မျပန္မယ့္ေန႔မွာ သူတာ၀န္ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ဖုန္းေခၚတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ရမယ့္သူမို႔ သူ႔ကိုခ်စ္ရတာ က်မအတြက္ေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ ေအးေဆးႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး ။ ဒီလိုနဲ႔~~~~ ဆက္ရန္
Tuesday, September 11, 2012
လြမ္းေမာရတဲ့ျပင္ဦးလြင္
ၾကိဳတင္လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ထားျပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာမွာပဲ ရန္ကင္းကျပည္ထဲေရးရံုးကို ခ်ီတက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္ ။ ခ်ိန္းထားတဲ့ ၉နာရီဟာ ၁၂နာရီထိုးခါနီးမွ ေရာက္လာတဲ့ေအးဂ်င့္ကို စိတ္ပ်က္လို႔ ေအာင့္အီးကာကိုယ့္ကိစၥျပီးေအာင္ လုပ္ကိုင္ရင္း ျပည္ထဲေရးရံုးကထြက္ခြာလာခ်ိန္ဟာ ညေန၄နာရီေက်ာ္လာခဲ့ပါျပီ ။ လာၾကိဳတဲ့အစ္မနဲ႔တစ္ခုခုစားမယ္ဆိုျပီး ကမၻာေအးဂမုန္းပြင့္ဆိုတာ ပထမဆံုး၀င္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ျပန္လာျခင္းကိစၥတစ္ခုမွာ တစ္၀က္ေလာက္ျပီးသြားျပီဆိုေတာ့ အနည္းငယ္စိတ္ေအးတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ ။ တဆက္တည္းျပန္မလာခင္ကတည္းက ဒီကိစၥအတြက္ ေငြေၾကးကအစ အစစအရာရာကူညီလုပ္ကိုင္ေပးတဲ့ ရန္ကုန္မွညီမငယ္သီရိကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းထည့္ေျပာမွျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ။ ခင္ရာေဆြမ်ိဴးဆိုတဲ့စကားအတိုင္း လူတိုင္းမွာေကာင္းတိုင္ပင္ဆိုးတိုင္ပင္ကေတာ့ ရွိသင့္တယ္ဆိုတဲ့အထဲမွာမွ က်မထက္၆ႏွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့ သီရိကက်မဘ၀ရဲ႔ တိုင္ပင္ေဖာ္တေယာက္လည္းျဖစ္ပါတယ္ ။ လိုအပ္တာမွန္သမွ်ကို အမရင္းနဲ႔မျခား ဆူပူဆဲဆိုရင္းလုပ္ကိုင္ေပးတာပဲ သူပါပဲေလ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ညီမေလးေရ ...း) ။ စကၤာပူမွာကတည္းက အခ်ိန္ရရင္ျဖင့္ ခရီးတစ္ခုထြက္ဖို႔ဆႏၵရွိေပမယ့္ ဘယ္ျမိဳ႔ကိုသြားျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေရေရရာရာေ၀ခြဲမရခဲ့ပါဘူး ။ ျမန္မာျပည္ျပန္တိုင္းခရီးထြက္ေလ့ရွိေပမယ့္ မိုးရာသီဆိုေတာ့ ေနရာေဒသေရြးဖို႔ရာအခက္အခဲ နည္းနည္းရွိခဲ့ပါတယ္ ။ ဘယ္ေနရာသြားသြား မိုးရြာမည့္အတူတူေတာ့..........အစဥ္အျမဲေအးခ်မ္းတဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသေလးကို ေရြးခ်ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ စိတ္ျမန္တဲ့သူပီပီ ဂမုန္းပြင့္ကိုထြက္လာလာခ်င္းမွာပဲ အစ္မကိုငါခရီးထြက္မယ္ ထံုးစံအတိုင္း နင္လိုက္ဦးမလားေမးရင္း လက္မွတ္၀ယ္ဖို႔ ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပးကို ဆက္ေမာင္းခဲ့ပါတယ္ ။ ေျမာက္ဥကၠလာဘက္ကိုျဖတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ အရင္ကကားေတြၾကပ္ပိတ္ျပီး ရပ္တန္႔ေစာင့္ရတဲ့ေနရာေတြမွာ ကြန္ကရစ္လမ္းက်ယ္ေတြျဖစ္ျပီး သြားရလာရေျဖာင့္ျဖဴးတာေတြ႔ရေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာမိခဲ့ပါေသးတယ္ ။ ေအာင္မဂၤလာထဲေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ လူေျပာသူေျပာမ်ားတဲ့ Elite ကားလိုင္းကိုပဲတိုက္ရိုက္သြားရင္း ျပင္ဦးလြင္လက္မွတ္ကို စံုစမ္းလိုက္ပါတယ္ ။ အထူးကားနဲ႔ရိုးရိုးကားမွာ အထူးကားေတြက ၁၉၀၀၀ က်ပ္ျဖစ္ျပီး (ေပးရတာတန္ပါတယ္ ဆားဗစ္ေကာင္းတယ္)ရိုးရိုးကားက ၁၃၉၀၀က်ပ္ထင္ပါတယ္ ။ အထူးကားလက္မွတ္၂ေစာင္၀ယ္ျပီး ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ မဂၤလာဒံုဥယ်ာဥ္ျမိဳ႔ေတာ္ထိပ္ကေန ခေရပင္လမ္းခြဲထိကားစီးခ်ိန္ဟာ ငါကားစီးေနသလား လွည္းစီးေနသလားလို႔ေတာင္ထင္ရပါမယ့္ မျပင္ရေသးတဲ့လမ္းရဲ႔ေရွာင္မလြတ္ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြက နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္ေပပဲေလ ။ ၁ရက္ ၂ရက္ေလာက္ ရန္ကုန္မွာ ခင္မင္သူတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ေတြ႔ျပီးခ်ိန္မွာ ခရီးထြက္ဖို႔မိဘကိုခြင့္ေတာင္းရင္း စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္အပန္းေျဖခရီးကို စတင္ခဲ့ပါတယ္ ။ ရန္ကုန္အေ၀းေျပး၀င္းကေန ည၇နာရီကစတင္ထြက္ခြာလာတဲ့ က်မတို႔ကားေလးမွာ လူေပါင္း၁၀ေယာက္ေလာက္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ကားစီးရသလို ဆားဗစ္ေပးတဲ့ညီမငယ္ရဲ႔ ၾကည္လင္ရႊင္ပ်တဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္ မုန္႔ေလးစားလိုက္နဲ႔ ဘယ္လိုဘယ္လမ္းကေမာင္းေနမွန္းေတာင္ မသိခဲ့ပါဘူး နားေနတဲ့ေနရာကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္ ။ ကားေပၚကဆားဗစ္တစ္ခ်ိဳ႔ကို ၾကံဳလို႔ေျပာျပခဲ့ခ်င္ပါေသးတယ္ ။ ကားမွာ အရင္ကအေခၚေတာ့ စပယ္ယာေပါ့ေနာ္ အဲလိုေနရာမွာဆားဗစ္ေပးဖို႔ ေကာင္မေလးေတြျဖစ္ေနပါတယ္ ။ သူတို႔ကတစ္ညလံုးခရီးသည္ရဲ႔လိုအင္မွန္သမွ်ကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးလို႔ ဆားဗစ္ေကာင္းတယ္လို႔အမွတ္ေပးလိုက္ပါတယ္ ။ ကားေမာင္းႏွင္တဲ့သူအိပ္မငိုက္ေအာင္စကားေတြဆိုရင္း ျဖတ္သန္းလာလိုက္တာ ေတာင္ေပၚတက္ေနတဲ့ဖီလင္မ်ိဴးခံစားရမွ မန္းဒေလးေက်ာ္လို႔ျပင္ဦးလြင္တက္ေနျပီဆိုတာ သိခဲ့ရပါတယ္ ။ လာၾကိဳမယ့္သူ႔ကိုမက္ေဆ့ပို႔ရင္း ျပန္အိပ္မရေတာ့ပဲ စိတ္လွဴပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ေနသလို အေမွာင္ထဲကေနပဲျမင္ကြင္းေတြကို လိုက္လံေငးေမာေနခဲ့ပါတယ္ ။ သူလာၾကိဳေတာ့ ေ၀လီေ၀လင္းမွာ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႔မွၾကိဳဆိုပါ၏ ဆိုင္းဘုတ္ကိုျမင္မွ ငါေရာက္ေနတဲ့ေျမဟာ သယံဇာတေပါမ်ားျပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ငါတို႔ႏိုင္ငံပါလားလို႔ ပီတိျဖစ္မိပါေသးတယ္ ။ ဘြတ္ကင္တင္ထားတဲ့ဟိုတယ္မွာ အေစာၾကီး၀င္နားရင္း တာ၀န္ေတြနဲ႔သူ႔ကုိျပန္ေစျပီး ကိုယ္တို႔ညီအစ္မကေတာ့ တစ္ညလံုးကားစီးလာလို႔ ပင္ပမ္းျပီး၀င္အိပ္ေနလိုက္တာ သူဖုန္းဆက္မွပဲ ႏိုးပါေတာ့တယ္ ။ ဘယ္သြားမလဲဘာလုပ္ခ်င္လဲဆိုတာထက္ စိတ္ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေနရာတစ္ခုမွာ တိတ္ဆိတ္စြာထိုင္ျပီးစကားေျပာျခင္းကို ႏွစ္သက္တဲ့က်မ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမွာပဲ ကိုယ္ဘယ္သြားမယ္မဆံုးျဖတ္နိုင္ေသးပဲ ေရခ်ိဴးလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ေလးအီစလံေ၀သြားပါတယ္ (ေရခဲေရတစ္မွ်ေရက ေအးစက္ေနလို႔ပါပဲ) ။ သူလာေခၚခ်ိန္မွာ ႏွင္းမိုးရြာသလိုမိုးေလးေတြရြာေနေတာ့ တစ္ေန႔လံုးအဲလိုရာသီဥတုပဲမို႔ ေစာင့္ေနလဲမထူးဘူးဆိုျပီး မနက္စာစားဖို႔ သူေခၚေဆာင္ရာဆိုင္ကိုေရာက္သြားခဲ့ခ်ိန္မွာ ဘာစားမယ္ညာစားမယ္ၾကိမ္း၀ါးထားတဲ့က်မ ထင္သေလာက္မစားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး ။ စကားလည္းသိပ္မဆိုႏိုင္သလို ပတ္၀န္းက်င္ေလ့လာမွဴပဲမ်ားေနခဲ့ပါတယ္ ။ သူတို႔အရပ္ေဒသက ဆိုင္ေလးေတြဖြင့္တဲ့ပံုစံရယ္ သြားလာလွဳပ္ရွားေနတဲ့သူေတြရယ္ ျမိဳ႔ေလးရဲ႔တိုးတက္ပံုေတြကို လိုက္ၾကည့္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက တိုက္တာေတြၾကားမြမ္းၾကပ္မွဴေတြနဲ႔ က်မအတြက္ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဴအသစ္ကို ေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ။ သူနဲ႔အစ္မကေတာ့ ေလေပးေျဖာင့္လို႔ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ စကားေတြမ်ားမ်ားေျပာႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ က်မအစ္မကို ရင္ထဲကတိတ္တဆိတ္ ေက်းဇူးတင္သြားမိခဲ့ပါတယ္ ။ မျပန္ခင္ကတည္းက စားခ်င္တာမွန္သမွ် ပူဆာထားတဲ့က်မကို သူက ဟိုဟာစားဖို႔က်န္တယ္ ဒီဟာစားဖို႔က်န္တယ္ သတိေပးသလို ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း အတူလိုက္ေကၽြးရင္း အခ်ိန္ေတြကိုကုန္ဆံုးခဲ့ပါတယ္ ။ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔သြားလာစားေသာက္ျပီး က်မတို႔မွာလည္ပတ္စရာေနရာမရွိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္ ။ တူညီတာတစ္ခုကေတာ့ ၂ေယာက္လံုးက ဟုိသြားမယ္ဒီသြားမယ္လို႔ ေနရာေတြကိုအေျပးအလႊားမသြားခ်င္ပဲ ေအးခ်မ္းစြာစားေသာက္ရင္း စကားေျပာရတာကို ပိုႏွစ္သက္တဲ့အက်င့္တစ္ခုပါပဲ ။ ဘုရားေတြဖူးရင္း ညေနပိုင္းက်ေတာ့ က်မလည္းဟိုတယ္ျပန္အိပ္ သူလည္းသူ႔အေဆာင္ျပန္သြားျပီး တစ္ေန႔တာကုန္ဆံုးေစခဲ့ပါတယ္ (လြမ္းေမာရပါတယ္ ျပင္ဦးလြင္ရယ္)။ ျပင္ဦးလြင္ဟိုတယ္ေတြဟာ သူရဲေျခာက္ေလ့ရွိတယ္ဆိုတာ သူက်မကိုၾကိဳတင္မေျပာခဲ့ေပမယ့္ က်မ အမနဲ႔က်မ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ဟိုတယ္ခန္းကတိုက္ဆိုင္မွဴကိုေတာ့ ေနာက္ပို႔စ္ေလးမွာထပ္ေရးပါမယ္ ။ ......ဆက္ရန္
Monday, September 10, 2012
က်မနဲ႔ရန္ကုန္
ဧျပီလက ရန္ကုန္ျပန္ျပီးေတာ့ စီစဥ္မရွိပဲ ျပီးခဲ့တဲ့လက ရန္ကုန္ကို၂ပတ္တာျပန္ေရာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္ ။ အေရးၾကီးကိစၥတခ်ိဳ႔လုပ္စရာ ရွိတာရယ္ အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႔ရွင္းလင္းခ်င္တဲ့စိတ္ေတြရယ္ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ထျပန္တယ္ေျပာလည္း မမွားပါဘူး ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ က်န္းမာရႊင္လန္းေနတဲ့မိဘေတြကို ေတြ႔ခြင့္ရတာအျမတ္တစ္ခုပဲေပါ့ ။ ေနာက္မုိးေရထဲက ရန္ကုန္ရယ္ေပါ့ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ညေနပိုင္းမွာ မိုးေတြသဲၾကီးမဲၾကီးရြာတတ္လို႔ အျပင္သြားဖို႔ေတာင္ ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္ ။
ျပန္မယ့္ရက္ကၾကားရက္ဆိုေတာ့ လိုက္ပို႔ေပးမယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြအခက္ၾကံဳရပါတယ္ ။ ရံုးခ်ိန္ကတဖက္နဲ႔မနက္၅နာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကီး လိုက္ပို႔တာေတာင္ သူတို႔ေတြရံုးခ်ိန္ေနာက္က်လို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ ။ ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႔ကလည္း တစ္ေယာက္ေသာသူျမန္မာျပည္မွာမို႔ ၄လေတာင္မကြာေသးဘူး ျပန္တယ္လို႔စြပ္စြဲၾကပါေသးတယ္ (အထင္ခံရနည္းလား အဟိ)။ ပထမဆံုး MAI ကိုစီးပါတယ္ လြယ္ထားတဲ့လက္ကိုင္အိတ္ပါထည့္ခ်ိန္တယ္လို႔ သူမ်ားေျပာတာၾကားဖူးေပမယ့္ ကိုယ့္အလွည့္က်မွတကယ့္ကိုကိုယ္ေတြ႔ပါ ။ ပထမတစ္ၾကိမ္တန္းစီပါတယ္ ကီလိုပိုေနပါသည္တဲ့ ျပန္ေလ်ာ့ေပးပါတဲ့ ျပီးရင္ျပန္တန္းစီပါေပါ့ ။ ရပါေသးတယ္ ဒီအထိသီးခံႏိုင္ပါေသးတယ္ ေနာက္တၾကိမ္တန္းစီျပီးျပန္၀င္ေတာ့ ေနာက္ေကာင္တာျဖစ္သြားလို႔ ပထမကီလိုပိုတဲ့ေကာင္တာမွာပဲ ျပန္၀င္ပါဆိုလို႔ ပထမေကာင္တာလူလပ္မယ့္အခ်ိန္ ျပန္ေစာင့္ရပါတယ္ ။ ဟန္းကယ္ရီ၁၀ ျဖတ္လို႔ရပါတယ္ ဒါေပမယ့္ လက္ကိုင္အိတ္က ၃.၈ေကဂ်ီျဖစ္ေနလို႔ လက္ကိုင္အိတ္ကိုဟန္းကယ္ရီလုပ္ပါတဲ့ ယူလာတဲ့ဟန္းကယ္ရီ၁၀ကိုေတာ့ ေဆာင္ျပီးခ်ိန္ရပါမယ္တဲ့ ။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ေနာက္မွာလူ၂ေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္ ျမန္ဆန္တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္ ငါဒီအိတ္ကိုမယူေတာ့ဘူး နင္တုိ႔ေလေၾကာင္းမွာငါအပ္ခဲ့လို႔ရသလား ငါ့မွာအေဖာ္မပါလို႔ ငါျပန္လာမွလာျပန္ေရြးမယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ကရတယ္တဲ့ အိုေခ ငါအဲလိုပဲလုပ္လိုက္မယ္ဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး ေလယာဥ္မွာေနာက္ဆံုးပါစင္ဂ်ာပဲတဲ့ သူတို႔ဂိတ္ပိတ္ေတာ့မယ္တဲ့ ယူခြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ဆိုေတာ့ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ဟန္းကယ္ရီ၁၀ကို ယူသြားလို႔ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ၾကီးမွာ အက်ီၤနီနီနဲ႔အေစာဆံုးေရာက္ျပီး ဂိတ္ပိတ္ေတာ့မွာမို႔လို႔ ေျပးလႊားခဲ့ရတဲ့သစ္သစ္ကို မွန္းလို႔သာၾကည့္ပါေလ ။ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚေရာက္ေတာ့ ေျပာလို႔ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး ၃ခံု၁ေယာက္ႏွဳန္းပဲရွိပါတယ္ တမင္ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ရစ္တယ္လို႔ေတာင္ ထင္ရပါတယ္ ။ MAI ေနာက္လံုး၀မစီးေတာ့ပါလို႔ ဆံုးျဖတ္မိတဲ့ေန႔ေျပာရင္လည္း မမွားပါဘူး ။
ေရာက္ပါျပီ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ ဘာပါလဲတဲ့ ဘာမွကိုမပါဘူးလို႔ ဒါဆိုဧျပီကတေခါက္ျပန္လာေသးတယ္ေနာ္တဲ့ အင္းလို႔ဆိုေတာ့ ခုတေခါက္ကျမန္လွခ်ည္လားတဲ့ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး ဒိုင္းခနဲၾကည့္လိုက္တယ္ ဘိုးေတာ္ကလည္းမေခပါဘူး စကၤာပူကေနထိုင္ခြင့္ကတ္ျပားျပပါတဲ့ (သိမသိေတာ့ မသိပါဘူး)ကုန္ဖို႔၃လပဲလိုေတာ့တယ္ေနာ္တဲ့ သက္တမ္းတိုးဦးေနာ္ စလံုးကေျပာတယ္ဆိုခံသာပါေသးတယ္ ရန္ကုန္ကေျပာလို႔ စိတ္ထဲခ်ဥ္တာနဲ႔ စလံုးမွာသက္တမ္းတိုးဖို႔အခ်ိန္ယူစရာမလိုဘူးလို႔ မနက္တိုးညေနကတ္ထြက္တယ္လို႔ တမင္ကိုပုိပိုသာသာေျပာပစ္ခဲ့တယ္ ။ ေမ့ေနမွာစိုးလို႔သတိေပးတာပါတဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ဘာမွမရမွန္းသိျပီး မျပန္ခင္ဒီေဖာင္းလုပ္ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ေျပာျပီး ပတ္စ္ပို႔ကိုအျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စစ္ေဆးၾကည့္ရွဴျပီးမွ လႊတ္လိုက္ပါတယ္ ။ စကၤာပူခ်က္အင္ေကာင္တာက ထြက္လာတဲ့ေဒါသဟာ သိပ္ကိုအရွိန္ျပင္းထန္ေနပါျပီ ေနာက္ဆံုးေပါက္ကြဲဖို႔ရာ အိမ္ကလာၾကိဳတဲ့အမကားကို မေတြ႔ခ်ိန္မွာလမ္းစရသြားခဲ့ပါတယ္ ။ တေလာကလံုးသူ႔လုပ္စာစားရတဲ့ရုပ္နဲ႔ စူပုပ္ျပီးေလဆိပ္မွာထိုင္ေစာင့္ေနေတာ့ ျပာယာခတ္ေနတဲ့ပံုနဲ႔အမက ေလဆိပ္ထဲကို၀င္လာတာေတြ႔ခ်ိန္မွ လက္ထဲကပစၥည္းေတြ သူ႔လက္ထဲပစ္ထည့္ျပီး ေဆာင့္ေအာင့္ျပီးေလဆိပ္ခန္းမကေန ကားပါကင္ရွိရာကို ခ်ီတက္သြားတဲ့ သစ္သစ္ပါ ။
အိမ္မေရာက္ခင္ ေဂါက္ကြင္းလမ္းထိပ္အစမွာပဲ လမ္းပိတ္ဆို႔ျခင္းနဲ႔စတင္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္ ။ ေအာက္မဂၤလာဒံုလမ္းမၾကီးကို ကြန္ကရစ္လမ္းခင္းေနေတာ့ ကားေတြဟာပိတ္ဆို႔ျပီး ေရြ႔ဖို႔အေတာ္ေလးခက္ခဲပါတယ္ ။ ေလအဟုန္လိုျဖစ္ေနတဲ့စိတ္က ဘာမွေတြးေတာမေနေတာ့ပါဘူး ငါလမ္းေလွ်ာက္သြားေတာ့မယ္ နင့္ဘာသာကားေမာင္းလာခဲ့ေတာ့ဆိုျပီး အိမ္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့ရတဲ့ သစ္သစ္ပါ ။ ကားဟြန္းသံလဲမၾကား ျခံတံခါးဖြင့္သံလည္းမၾကားေတာ့ အေဖနဲ႔အေမက က်မျပန္လာတာေတာင္ မသိလိုက္ၾကပါဘူး ။ အိမ္ေပၚတက္ျပီးဖုန္းကိုယူ ဆက္သင့္ဆက္ထိုက္ေသာခ်စ္ဆံုးမ်ားဆီ ေရာက္ရွိေၾကာင္းသတင္းပို႔ျပီးမွ ကားဟြန္းသံၾကားလို႕ အိမ္ေနာက္ေဖးကအေဖနဲ႔အေမထြက္လာခ်ိန္မွာ က်မအိမ္ေပၚထပ္က က်မအိပ္ယာမွာလွဲေလ်ာင္းေနပါျပီ ။ အ၀တ္အစားလဲျပီးဆင္းလာေတာ့မွာ ဗိုက္ဆာတယ္ဆိုျပီး အေမကိုေျပးဖက္လို႔ က်မသစ္သစ္ ~~~~~~~ ဆက္ရန္
ျပန္မယ့္ရက္ကၾကားရက္ဆိုေတာ့ လိုက္ပို႔ေပးမယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြအခက္ၾကံဳရပါတယ္ ။ ရံုးခ်ိန္ကတဖက္နဲ႔မနက္၅နာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကီး လိုက္ပို႔တာေတာင္ သူတို႔ေတြရံုးခ်ိန္ေနာက္က်လို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ ။ ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႔ကလည္း တစ္ေယာက္ေသာသူျမန္မာျပည္မွာမို႔ ၄လေတာင္မကြာေသးဘူး ျပန္တယ္လို႔စြပ္စြဲၾကပါေသးတယ္ (အထင္ခံရနည္းလား အဟိ)။ ပထမဆံုး MAI ကိုစီးပါတယ္ လြယ္ထားတဲ့လက္ကိုင္အိတ္ပါထည့္ခ်ိန္တယ္လို႔ သူမ်ားေျပာတာၾကားဖူးေပမယ့္ ကိုယ့္အလွည့္က်မွတကယ့္ကိုကိုယ္ေတြ႔ပါ ။ ပထမတစ္ၾကိမ္တန္းစီပါတယ္ ကီလိုပိုေနပါသည္တဲ့ ျပန္ေလ်ာ့ေပးပါတဲ့ ျပီးရင္ျပန္တန္းစီပါေပါ့ ။ ရပါေသးတယ္ ဒီအထိသီးခံႏိုင္ပါေသးတယ္ ေနာက္တၾကိမ္တန္းစီျပီးျပန္၀င္ေတာ့ ေနာက္ေကာင္တာျဖစ္သြားလို႔ ပထမကီလိုပိုတဲ့ေကာင္တာမွာပဲ ျပန္၀င္ပါဆိုလို႔ ပထမေကာင္တာလူလပ္မယ့္အခ်ိန္ ျပန္ေစာင့္ရပါတယ္ ။ ဟန္းကယ္ရီ၁၀ ျဖတ္လို႔ရပါတယ္ ဒါေပမယ့္ လက္ကိုင္အိတ္က ၃.၈ေကဂ်ီျဖစ္ေနလို႔ လက္ကိုင္အိတ္ကိုဟန္းကယ္ရီလုပ္ပါတဲ့ ယူလာတဲ့ဟန္းကယ္ရီ၁၀ကိုေတာ့ ေဆာင္ျပီးခ်ိန္ရပါမယ္တဲ့ ။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ေနာက္မွာလူ၂ေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္ ျမန္ဆန္တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္ ငါဒီအိတ္ကိုမယူေတာ့ဘူး နင္တုိ႔ေလေၾကာင္းမွာငါအပ္ခဲ့လို႔ရသလား ငါ့မွာအေဖာ္မပါလို႔ ငါျပန္လာမွလာျပန္ေရြးမယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ကရတယ္တဲ့ အိုေခ ငါအဲလိုပဲလုပ္လိုက္မယ္ဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး ေလယာဥ္မွာေနာက္ဆံုးပါစင္ဂ်ာပဲတဲ့ သူတို႔ဂိတ္ပိတ္ေတာ့မယ္တဲ့ ယူခြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ဆိုေတာ့ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ဟန္းကယ္ရီ၁၀ကို ယူသြားလို႔ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ၾကီးမွာ အက်ီၤနီနီနဲ႔အေစာဆံုးေရာက္ျပီး ဂိတ္ပိတ္ေတာ့မွာမို႔လို႔ ေျပးလႊားခဲ့ရတဲ့သစ္သစ္ကို မွန္းလို႔သာၾကည့္ပါေလ ။ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚေရာက္ေတာ့ ေျပာလို႔ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး ၃ခံု၁ေယာက္ႏွဳန္းပဲရွိပါတယ္ တမင္ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ရစ္တယ္လို႔ေတာင္ ထင္ရပါတယ္ ။ MAI ေနာက္လံုး၀မစီးေတာ့ပါလို႔ ဆံုးျဖတ္မိတဲ့ေန႔ေျပာရင္လည္း မမွားပါဘူး ။
ေရာက္ပါျပီ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ ဘာပါလဲတဲ့ ဘာမွကိုမပါဘူးလို႔ ဒါဆိုဧျပီကတေခါက္ျပန္လာေသးတယ္ေနာ္တဲ့ အင္းလို႔ဆိုေတာ့ ခုတေခါက္ကျမန္လွခ်ည္လားတဲ့ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး ဒိုင္းခနဲၾကည့္လိုက္တယ္ ဘိုးေတာ္ကလည္းမေခပါဘူး စကၤာပူကေနထိုင္ခြင့္ကတ္ျပားျပပါတဲ့ (သိမသိေတာ့ မသိပါဘူး)ကုန္ဖို႔၃လပဲလိုေတာ့တယ္ေနာ္တဲ့ သက္တမ္းတိုးဦးေနာ္ စလံုးကေျပာတယ္ဆိုခံသာပါေသးတယ္ ရန္ကုန္ကေျပာလို႔ စိတ္ထဲခ်ဥ္တာနဲ႔ စလံုးမွာသက္တမ္းတိုးဖို႔အခ်ိန္ယူစရာမလိုဘူးလို႔ မနက္တိုးညေနကတ္ထြက္တယ္လို႔ တမင္ကိုပုိပိုသာသာေျပာပစ္ခဲ့တယ္ ။ ေမ့ေနမွာစိုးလို႔သတိေပးတာပါတဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ဘာမွမရမွန္းသိျပီး မျပန္ခင္ဒီေဖာင္းလုပ္ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ေျပာျပီး ပတ္စ္ပို႔ကိုအျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စစ္ေဆးၾကည့္ရွဴျပီးမွ လႊတ္လိုက္ပါတယ္ ။ စကၤာပူခ်က္အင္ေကာင္တာက ထြက္လာတဲ့ေဒါသဟာ သိပ္ကိုအရွိန္ျပင္းထန္ေနပါျပီ ေနာက္ဆံုးေပါက္ကြဲဖို႔ရာ အိမ္ကလာၾကိဳတဲ့အမကားကို မေတြ႔ခ်ိန္မွာလမ္းစရသြားခဲ့ပါတယ္ ။ တေလာကလံုးသူ႔လုပ္စာစားရတဲ့ရုပ္နဲ႔ စူပုပ္ျပီးေလဆိပ္မွာထိုင္ေစာင့္ေနေတာ့ ျပာယာခတ္ေနတဲ့ပံုနဲ႔အမက ေလဆိပ္ထဲကို၀င္လာတာေတြ႔ခ်ိန္မွ လက္ထဲကပစၥည္းေတြ သူ႔လက္ထဲပစ္ထည့္ျပီး ေဆာင့္ေအာင့္ျပီးေလဆိပ္ခန္းမကေန ကားပါကင္ရွိရာကို ခ်ီတက္သြားတဲ့ သစ္သစ္ပါ ။
အိမ္မေရာက္ခင္ ေဂါက္ကြင္းလမ္းထိပ္အစမွာပဲ လမ္းပိတ္ဆို႔ျခင္းနဲ႔စတင္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္ ။ ေအာက္မဂၤလာဒံုလမ္းမၾကီးကို ကြန္ကရစ္လမ္းခင္းေနေတာ့ ကားေတြဟာပိတ္ဆို႔ျပီး ေရြ႔ဖို႔အေတာ္ေလးခက္ခဲပါတယ္ ။ ေလအဟုန္လိုျဖစ္ေနတဲ့စိတ္က ဘာမွေတြးေတာမေနေတာ့ပါဘူး ငါလမ္းေလွ်ာက္သြားေတာ့မယ္ နင့္ဘာသာကားေမာင္းလာခဲ့ေတာ့ဆိုျပီး အိမ္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့ရတဲ့ သစ္သစ္ပါ ။ ကားဟြန္းသံလဲမၾကား ျခံတံခါးဖြင့္သံလည္းမၾကားေတာ့ အေဖနဲ႔အေမက က်မျပန္လာတာေတာင္ မသိလိုက္ၾကပါဘူး ။ အိမ္ေပၚတက္ျပီးဖုန္းကိုယူ ဆက္သင့္ဆက္ထိုက္ေသာခ်စ္ဆံုးမ်ားဆီ ေရာက္ရွိေၾကာင္းသတင္းပို႔ျပီးမွ ကားဟြန္းသံၾကားလို႕ အိမ္ေနာက္ေဖးကအေဖနဲ႔အေမထြက္လာခ်ိန္မွာ က်မအိမ္ေပၚထပ္က က်မအိပ္ယာမွာလွဲေလ်ာင္းေနပါျပီ ။ အ၀တ္အစားလဲျပီးဆင္းလာေတာ့မွာ ဗိုက္ဆာတယ္ဆိုျပီး အေမကိုေျပးဖက္လို႔ က်မသစ္သစ္ ~~~~~~~ ဆက္ရန္
Subscribe to:
Posts (Atom)
